Engelandreis 1- Zijn groepsreizen echt zo suf?

Over deze reis

St. Ives, Penzance, Truro… er zijn van die namen die enorm tot de verbeelding spreken. Althans, bij mij dan. Ik ben dol op schrijfsters als (in chronologische volgorde) Jane Austen, Daphne du Maurier en Rosamunde Pilcher. In hun boeken speelt de voor hen real-time omgeving – en dan heb ik het dus over Cornwall – een even belangrijke rol als hun verzonnen personages. Ik ben dan ook erg benieuwd: is Cornwall in het echt ook zo ruig en stoer? Zijn de Cornish kusten werkelijk zo woest? We gaan het zien en meemaken.

Van 2 – 18 mei 2016 maken Martijn en ik onze ‘Engelandreis’. We houden een blog bij en naderhand schrijft Martijn een artikel voor Kampeerauto, het verenigingsblad van de NKC (Nederlandse Kampeerauto Club). We maken gebruik van de ‘NKC Camperroute Zuid-Engeland’, de reisgids ‘Met de camper door Zuid-Engeland’ van reisjournalisten Mike en Loes Bisschops, de Dominicus reisgids ‘Zuid-Engeland’, Lonely Planet ‘Devon, Cornwall & Southwest England’, de gidsen van National Trust en English Heritage, de Brit Stops Directory en voor wat extra gezelligheid ‘De weg naar Little Dribbling’ van schrijver Bill Bryson. En we hebben lidmaatschappen van de National Trust en English Heritage op zak.

We hebben met de reisleiders van de NKC-groepsreis Bert en Elly Bolderheij afgesproken om ‘hun’ groep camperaars op 12 mei op de camping in Marazion te treffen, en dan de volgende dag gezamenlijk op excursie te gaan naar St. Michaels Mount. Op die manier maken we uit de eerste hand kennis met het fenomeen groepsreis. Wij hebben de indruk dat er nogal wat vooroordelen bestaan tegen groepsreizen – gezien de lacherige reacties uit onze eigen omgeving op de Max-serie ‘We zijn er bijna’, en dat vinden we eigenlijk een beetje flauw. De ene camperaar moet er niets van hebben, de ander vindt het juist geweldig – en daar willen we meer van weten.

Screenshot uit We zijn er Bijna! van Omroep Max

De Bilt – Duinkerken, ca. 300 km

De eerste dag van onze Engelandreis is een snelwegdag. We rijden de bijna 300 km van De Bilt naar Duinkerken met een paar tussenstops op snelwegparkeerplaatsen. Saai maar efficiënt. Tijdens onze theepauze op parkeerplaats Beervelde in België, langs de A14 ten oosten van Gent, valt ons op dat een aantal lege vrachtwagens de achterdeuren wagenwijd open heeft staan. Zou dat te maken hebben met vluchtelingen die zo geen kans krijgen om zich ongezien te verstoppen?

Open vrachtwagen in Beervelde

De camping in Duinkerken is niet zo heel bijzonder, maar de locatie maakt het goed: een paar minuten lopen van het strand. Er staat een groot hek om de camping, bij de receptie krijg je de code van het cijferslot en om 23.00 uur gaat het hek dicht voor de nacht. We doen lopend een paar boodschappen bij de Carrefour – een supermarkt, geen hypermarché, die staat morgen op de planning. Martijn is helemaal blij met zoutloos brood, een plezierige verrassing dat die in het assortiment blijkt te zitten. En ook de eerste (Spaanse) nectarines van het seizoen maken ons heel happy.

Voorzieningen Camping La Licorne, Dunkerque

Gelukkig is deze camping goedkoop, want het sanitair houdt niet over. Geen wc-brillen en geen wc-papier, de handendrogers zijn en panne en de douches zijn lauw, je staat met kippenvel onder de stralen. De plekken zijn wel mooi en de serviceplek voor de camper is oké. De locatie is prima, 800 m van een Carrefour, en op een paar minuten lopen van het strand. Wij betalen € 13,17.