Engelandreis 7- Links leren fietsen

Padstow – St. Austell,  42 km

De camper mag gratis op de parkeerplaats van de camping blijven staan en voor het eerst deze reis pakken we de fiets. Best spannend, zo aan de linkerkant, en het eerste stuk is ook nog eens over een drukke weg. In Padstow zelf nemen we kleine straatjes en zoeven we naar beneden, naar zeeniveau. Het haventje is, zoals al aangegeven staat op de kaart: pittoresk. En ondanks het niet zo stralende weer druk met toeristen, wat wij gezellig vinden. We fietsen en lopen wat, kopen ieder enkele shirts (we willen a. niet wassen en b. kleren zijn de leukste souvenirs) en struinen door winkeltjes en galeries. Padstow is heel anders dan Lyme Regis, meer kunst-georiënteerd. Ook baat Rick Stein, een beroemde kok, hier een restaurant, café en kookschool uit. Niet gekocht: ham-kaas pasty, glaskunst, kaarsen, huisdecoratie à la beach. Pfff, vermoeiend. Maar wel: drie t-shirts voor mij, en twee polo’s voor Martijn. Blij mee.

Via de Camel Trail fietsen naar Wadebridge en weer terug (2 x 5,5 mijl = 11 mijl = 17,7 km). Laat je niet voor de gek houden door de terminologie, de Camel Trail heeft niets met eeuwenoude exotische kamelenroutes te maken. Camel, zo heet de rivier, en Trail, dat is het opgeheven spoorwegtracé tussen Padstow, Wadebridge, Bodmin en Wenfordbridge van in totaal 18 mijl (bijna 29 km). Het is vandaag zondag en wij zijn niet de enigen, het wemelt van de Engelse gezinnen die dit een mooie veilige en vlakke route vinden om hun kleuters te leren fietsen, toeristen die een fiets huren bij een van de vele verhuurpunten en wandelaars met honden. En zo leuk: iedereen kijkt blij. Het uitzicht op de getijdenrivier de Camel is schitterend tijdens het fietstochtje. Maar dan. Zo levendig en gezellig als Padstow was, zo saai is Wadebridge (maar er zijn wél wc’s langs de trail, dat is dan wel weer tof). Eigenlijk wil ik hier die ham-kaas-pasty aanschaffen, maar helaas, ik heb mijn kans verspeeld in Padstow. Gelukkig is er een Lidl open en kunnen we daar wat eten en water kopen voor onze lunch. Boring!

In de tweede helft van de middag hebben we nog net tijd voor een bliksembezoek aan het landgoed Lanhydrock. Je kunt hier makkelijk een hele dag zoet zijn en het is dan ook een geliefde bestemming voor gezinsuitstapjes, maar wij spelen het klaar om binnen een kleine twee uur de bijna vijftig voor publiek toegankelijke kamers met een bezoekje te vereren, en zelfs een rondje in de tuin te lopen.

Nadat het huis in 1881 grotendeels verwoest was door een felle brand zag eigenaar Thomas Charles Agar Robertson zijn kans schoon: hij herbouwde de hele boel naar eigen inzicht. Hij wilde ‘an unpretentious family home’ voor zijn gezin, uitgerust met de modernste technieken (handig voor het personeel). Uiteindelijk kregen zijn vrouw Mary en hij tien kinderen, die gezien de talrijke vrolijke familiekiekjes en gezellig ingerichte kinder- en nannykamers waarschijnlijk een fijne jeugd hebben gehad. Helaas is ook dit gezin hard getroffen door de Eerste Wereldoorlog. Volgens de vrijwillige National Trust gids in de slaapkamer van Mary (zij had het grootste bed, die tien kinderen kwamen duidelijk daarvandaan, niet uit het kleine bedje van Thomas Charles, maar dit terzijde) heeft maar een van de kinderen zelf ook kinderen gekregen. De jongens sneuvelden in de oorlog of waren mentaal beschadigd en suïcidaal, en de meisjes konden geen geschikte huwelijkspartner vinden omdat een hele generatie aan jonge mannen was weggevaagd. Je ziet de gids zwelgen in dit tragische verhaal: je kunt nog zo onmetelijk rijk zijn, het noodlot kan iedereen treffen.

We overnachten bij een Brit Stop, The Britannia Inn aan de weg tussen St. Austell en Par, aan de zuidkust. We staan op een groot grasveld achter de pub – lekker dichtbij als je je te buiten gaat aan de ales hier. O nee, niet voor ons. Wij zijn van die niet-saaie maar wel matige mensen. Je zou hier ‘campinggedrag’ kunnen vertonen, buiten zitten dus, want er is genoeg ruimte. Maar het regent.

Omdat je altijd wat terug moet doen voor een gratis overnachting bezoeken we de pub voor een biertje en een maaltijd. De website doet een hippe tent vermoeden, maar het is meer van alles wat, laten we het op eclectisch houden. Door de variëteit aan gasten is het in ieder geval heel gezellig. Zodra baby’s en honden welkom zijn (welkom, dus dat is meer dan gedogen) kan voor ons de sfeer niet meer stuk. In eerste instantie lijkt zoutloos koken een probleem, dus besluiten we het bij een ale te houden, maar de chef komt erop terug en Martijn kan een steak met frietjes, gefrituurde uienringen en in de oven geroosterde trostomaatjes krijgen, echt smullen. Ik kies voor een soort stoofpot onder een dekseltje van bladerdeeg, ook chips en geroosterde groenten. Iets minder smullen, maar heus wel lekker. We storten ons in de free wifi en appen met de kinderen in de gezinsgroep, zijn wij dus opeens ook van die mensen die in een restaurant tegenover elkaar ieder op hun telefoon zitten te frutten. Lekker met z’n vijven pret maken om de smakeloze design van het restaurant. Als toetje hebben appelrabarbercrumble met clotted cream (ik) en sticky toffeecake met butterscotchsaus en caramelijs (Martijn), wat smaakt zoals het klinkt: verrukkelijk. Als ik dat van tevoren geweten had, had ik gekozen voor een voorgerecht en een dessert. Nu kunnen we maar de helft op, zo zwaar en zoet. Maar oooh, wat lekker.

Voorzieningen The Britannia Inn bij St. Austell

Volgens de Brit Stop gids zijn hier alle voorzieningen: afval, grijs water en wc’s lozen, elektriciteit en wifi. Afval kan in de afvalcontainers van de pub, voor grijs water zien we geen afvoer, en we vinden het wat onbeleefd om het zomaar te laten lopen, dus dat houden we nog even bij ons, de wc-cassette kunnen we legen en enigszins spoelen in de wc’s in een aparte keet bij het grasveld (je hoeft dus niet de pub in), elektriciteit is er wel, maar alle drie de stopcontacten zijn bezet, dus dat is erg jammer (hier zou een extra splitter handig zijn, hebben we niet), maar free wifi maakt een boel goed.