Stanton – Claremore: Groot, groter, grootst

De televisie-nieuwsshow vanuit St. Louis voorspelt hevige wind en onweer voor vanavond, maar schijn bedriegt blijkbaar, want nu hebben we voor het eerst een zonnige en milde ochtend. We rijden een stuk Historic Route 66 parallel aan Interstate 44, daarmee het advies van Dan volgend.

We kopen smakelijk uitziende granola bij de Cuba Bakery and Deli in Cuba en maken een koffiestop bij de grootste schommelstoel ter wereld. De weg is interessant, we komen langs pawnhouses, wapenwinkels, trailer parks – hier wonen vast veel Trumpstemmers (of zou dat een vooroordeel zijn?).

Maar het is tijd om kilometers te vreten, of liever gezegd mijlen, dus we draaien de I-44 op. De wind wakkert inderdaad behoorlijk aan, en onze hoge rechthoekige bak zwaait alle kanten op. Gisteren spraken we mede Road Beargangers die aangehouden waren door de politie, omdat ze zo hevig heen en weer slingerden dat ze verdacht werden van in slaap vallen achter het stuur.

Tussen de felle en verblindende buien door zien we dat de akkerbouw van Missouri langzaam plaats maakt voor veeteelt in Oklahoma. En vlak na de grens zijn er opvallend veel casino’s en andere indianenuitingen. Het landschap wordt wat afwisselender; heuvels, water, bossen en ook niet in cultuur gebrachte stukken land. We willen opschieten, dus pakken we een stuk tolweg. Het tarief wordt per as berekend, en daar hebben we er maar twee van, dus de kosten vallen mee. (Al hebben we achter wel dubbele wielen.)

We arriveren in een stralende zon op KOA rv park Will Rogers Downs bij Claremore, met aangrenzend casino en paardenrenbaan. Of we ons moeten dress uppen voor het casino, vragen we receptioniste Taylor. “No, casual. It’s just a casino”, lacht ze. We nemen een kijkje en worden vriendelijk begroet door een meisje onder wier indrukwekkende make up ik een Indiaanse vermoed. We mogen wat rondlopen zonder te gokken en zien dat het inderdaad casual kleding is wat de klok slaat. Dit is echt übersneu. Mensen zitten onaangedaan, verkleefd in hun stoelen achter gokkasten, helemaal in hun eigen wereld, niemand is vrolijk. Ik zie zelfs een vrouw haar pijnlijke schouder masseren van het knoppen drukken. Er wordt hevig gerookt, alleen in de hoek bij het wedden op paardenrennen is roken verboden.

In een folder die bij de uitgang ligt zie ik dat onze gastvrouw, Vian, een Cherokee is. Een deel van de opbrengst van het casino wordt aangewend voor goede-Cherokee-doelen zoals stimuleren van de werkgelegenheid en gezondheidszorg. Vian heeft hier een baan en wordt aangemoedigd haar kunstenaaraspiraties te professionaliseren. Nou, komt er toch iets goeds voort uit dit hopeloze geheel.

Vandaag gereden: 319.6 mijl, ca. 512 km