Claremore – Foss: Roadtrippen door Trumpland

“Varen we al?”
“Die kooi van Faraday, geldt die ook voor een plastic camper? Dat hadden we toch een keer opgezocht? We zijn toch oké? Of niet?”
“Die rv-trailers om ons heen zijn hoger dan wij, toch?”
Het onweert en stormt, en niet zo’n beetje ook. Het dakluikje boven ons bed kan niet geblindeerd, en dat is behoorlijk confronterend als het ’s nachts urenlang aaneengesloten bliksemt. En dondert. En hoost. En hagelt. En dat in een regio die berucht is om z’n tornado’s.

Gelukkig staan we op een enigszins verharde plek, en kunnen we zo wegrijden van de zompige camping. We doen weer eens een Walmart aan, dit keer met de missie: föhn kopen. Ik moest vanochtend echt mijn haar wassen maar ook in deze sanitairgebouwen was er geen haardroger aanwezig, blijkbaar is dat iets Europees. Maar vier uur met een nat hoofd zitten is niet bevorderlijk voor de sfeer in de auto…

We pakken tussen Tulsa en Oklahoma City een lang stuk oorspronkelijke Route 66. Misschien ligt het aan het grauwe weer, of aan mijn natte haar, maar er is hier niet zo heel veel aan. Wat particuliere museumpjes die hoge entreegelden vragen, veel tuinen vol oud ijzer – blijkbaar scharrelen mensen hier zo wat inkomen bij elkaar, en ingestorte gebouwtjes. Maar ook weer van die typisch brede Amerikaanse Main Streets vol met pick up trucks en drive-in-restaurants in de kleinste gehuchten.

In El Reno, vlak na Oklahoma City, proberen we de beroemde onion burger uit, die sinds 1926 bij Johnnie’s Grill wordt geserveerd. Het is dat Google Maps ons de weg wijst, anders was Johnnie’s ons echt niet opgevallen. Wat is dat toch met veel eettenten hier, dat ze er aan de buitenkant zo onooglijk uitzien? Binnen is het behoorlijk druk, waarschijnlijk allemaal vaste jongens. De burger en frietjes zijn heel erg lekker, vooral de burger. Hij is ook niet zo waanzinnig goedkoop (3,90 voor een kale met alleen uien), een faire prijs voor goed vlees. Je kunt in dit land hele fast food menu’s voor onder de vier dollar krijgen, dat kan toch niet goed zijn.

Langs de I-40 staan tientallen enorme reclameborden die wijzen naar een Cherokee store met allerlei native handgemaakte producten. Oké oké, we laten ons verleiden en pakken de afrit. Martijn sputtert niet eens. Hm, veel van de souvenirs zijn made in China, en de meer indiaanse spullen zijn niet te betalen. Nou ja, een koelkastmagneetje rijker komen we aan op de KOA-camping tussen Clinton en Elk City, bij afrit 50 langs de I-40. Pal langs de snelweg maar wel in het groen. We zullen vannacht wel merken of de weg lawaai maakt.

Gereden: 247 mijl, ca. 396 km

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *