Foss – Tucumcari: Reuzensteak en Cadillacs in Texas

Het zondagochtendnieuws op tv waarschuwt voor serieuze t-storms (onweer) en doet verslag van een pro-Trumpdemonstratie voor het Capitool van Oklahoma City. Hé, daar kwamen we gisteren toevallig langs! We weten nog steeds niet of het dom of juist slim was om dwars door de stad te rijden, maar we zagen wel aparte dingen: ja-knikkers binnen de bebouwde kom om olie op te pompen, ook eentje voor het Capitool, en die demonstratie dus, van een handjevol mensen, compleet met busjes van nieuwszenders. We vroegen ons al af waarvoor of -tegen die was. Voor Trump dus, en voor de nieuwe zorgwet die vrijdag schielijk teruggetrokken is omdat de Republikeinen de bui van verliezen al zagen hangen.

We laten de onheilspellende donkere wolken achter ons en rijden pal naar het westen, weer over de I-40, het licht tegemoet. Voor de koffiepauze stoppen we bij rustplaats Alanreed. Hier wordt Texaanse wijn van verschillende wijnboeren verkocht, en omdat we vandaag snel door Texas heen rijden en ons geen tijd gunnen voor een stad- of winerybezoek lijkt het handig om hier een flesje te kopen. Maar helaas, voor noon, twaalf uur ’s middags dus, is alcoholverkoop verboden.

Er staat zo’n grote rv-trailer te tanken bij de enige pomp die Alanreed rijk is (een benzinestation in Texas, met één pomp!) en ik vraag de eigenaars of ik een foto mag maken. Dat mag, en we mogen zelfs binnen een kijkje nemen. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd en we accepteren met graagte een rondleiding in het enorme gevaarte. Helaas is het binnen pikkedonker en zijn de slide-outs ingeklapt, maar we krijgen toch een idee. Er is een woonkamer met eethoek met vier losse stoelen en een grote bank en heel grote tv, een keuken met twee werkhoeken, een echte complete badkamer en een masterbedroom met vrijstaand bed.

Het landschap is afwisselend. Heuvels, vlak, droog en minder droog. Tussen Groom en Amarillo is het plat en winderig en er zijn dan ook veel windmolenparken. Ook de camper krijgt zijn portie van de wind, maar we blijven binnen onze baan. Texas is de tweede grote staat van Amerika (Alaska is de grootste) en twee keer zo groot als Duitsland. Wij rijden door het smalle noordelijke stuk, en overnachten hier niet eens.

Een echte route 66 trekpleister is the Big Texan Steak Ranch in Amarillo. Hier kunnen insane eaters zich te buiten gaan aan een steak van 72 oz (ruim 2 kg) inclusief ‘side dishes’. Als ze een en ander binnen een uur opeten, krijgen ze hun geld, 72 dollar, terug. Maar dan moeten ze wel op een podium zitten in het zicht van de hele eetzaal. Jammer jammer, als wij er lunchen (een 9 oz rib eye steak en pulled porc sandwich, met ongezoete ijsthee, suiker en zoetjes staan op tafel) is er niemand die de uitdaging aangaat. Maar ook zonder deze vorm van vertier is het een geweldige belevenis. En voor wie zijn eten niet op kan zijn er doggie bags, polystyreen bakjes, waarin je de restjes mee kunt nemen.

Zo’n vijf mijl na Amarillo takken we af naar de Cadillac Ranch. Een plek in het vlakke landschap waar ene Stanley Marsh in 1974 tien Cadillacs (de auto’s dus) schuin in de grond heeft gegraven. Het zijn exemplaren van tussen 1948 en 1959, volgens Marsh de gouden eeuw van reizen met de auto in Amerika. Het leek ons van tevoren een beetje raar, maar we komen er erg enthousiast vandaan. Echt geweldig leuke kunst. Je loopt er zo naartoe, je hoeft geen toegang te betalen en je mag met een spuitbus je eigen graffiti op de carrosserieën spuiten. De spuitbussen liggen overal, dus je hoeft er geen mee te nemen. Bezoekers zijn vrolijk en druk bezig, homo ludens!

In Tucumcari in New Mexico zetten we de camper neer op de KOA camping. Het was een lange rit vandaag, maar de klok mag een uur teruggezet, dus dat scheelt. Het is hier woestijnig, maar Tucumcari is een soort oase, er groeien zelfs boompjes. We zitten hier niet zo ver van Roswell vandaan, dat wordt ufo’s spotten vannacht.

Gereden: 271 mijl, ca. 434 km