Grand Canyon – Las Vegas: Afscheid van Route 66

De dag begint met een sneeuwbui, dus we houden de fantastische vergezichten hier voor gezien en breken op. Bij het verplichte inleveren van ons rode plaatskaartje vraag ik waarom de camping zo leeg is, terwijl hij helemaal was volgeboekt. Het blijkt dat mensen ofwel op het laatste moment cancellen, ofwel niet op komen dagen ofwel minder nachten komen dan waarvoor ze hadden gereserveerd. Een overnachting kostte ons 18 dollar, dat is goedkoop hier, en mensen laten zo’n nachtje blijkbaar makkelijk lopen. Wat wel weer enigszins asociaal is tegenover bezoekers die hier dolgraag willen kamperen en achter het net vissen.

We rijden eerst pal naar het zuiden om op de I-40 te komen en dan weer richting westen. In Williams brengen we ons eerste bezoek aan een Safeway supermarkt. Op Google maps stond al dat je hier goed voor groente en fruit terecht kan – nou, dat klopt. Hier kan de Walmart wat van leren! We kopen weer wat ons onbekende vruchten, onder meer een kruising tussen een peer en appel, Asian Yellow, en ook wat gewone appeltjes en reuzensinaasappels. En daarna tanken we zo veel mogelijk benzine, want de prijzen zijn continu aan het stijgen naarmate we westelijker komen.

In het plaatsje Seligman bekijken we onze laatste Route 66 attracties, hierna gaan wij richting Las Vegas, terwijl de Route 66 naar Los Angeles leidt.

We bezoeken Angel’s Barbershop, vroeger een kapperszaak, maar nu een souvenirwinkeltje met een heel eigen karakter (en een lager prijsniveau dan alle andere gift shops). Fans van over de hele wereld sturen gebruikte kentekenplaten op, waar de winkel en de oldtimer op straat voor de zaak helemaal mee vol hangen.

Dan is het tijd voor de lunch, en in plaats van onze gebruikelijke crackertjes kiezen we voor een bezoekje aan het drukbezochte Road Kill Café: you kill it, we grill it. Zo’n vaart loopt het gelukkig niet, en we eten met smaak een hamburger van hertenvlees en een kipwrap, met als drinken een enorme weckpot unsweetened iced tea. Heb je daar tenminste geen calorieën van… De zakjes suiker en zoetstof staan op tafel.

We dalen steeds verder af naar Las Vegas dat op circa 600 m ligt, passeren op een haar na de Hoover Dam (geen tijd en geen zin om die te bekijken, maar gezien de vele bezoekers die richting dam lopen is hij wel de moeite waard) en rijden de drukte van de grote stad in. Dat is andere koek dan alle eenzame mijlen in uitgestrekte leegtes die we achter de rug hebben.

We hebben een plekje gereserveerd op Las Vegas KOA at Sam’s Town, en dat is maar goed ook, want het is helemaal vol. Het terrein is verhard, maar er staan wel wat bomen en we horen zelfs vogeltjes fluiten. Het is te laat (voor ons dan) om nog met de gratis shuttlebus naar het centrum te gaan, maar we kijken even hoe en wat. David de receptionist had het uitgelegd: je loopt zo en zo tot je bij de green onions bent, daar vertrekt de bus. Oké, green onions (?). Blijken het green awnings te zijn, groene luifels. We hadden allebei uien verstaan…

Die groene luifels zitten vast aan Sam’s Town, een enorm complex van hotel, restaurants, casino, theater, bioscoop en noem maar op. We krijgen op vijf minuten lopen van de camper al een voorproefje van de uitbundigheid van Las Vegas. We zijn vandaag al uit eten gegaan, dus we zijn sterk en kijken alleen rond, gaan met de spectaculaire liften op en neer (kinderen mogen er niet mee spelen, maar wij lekker wel) en kopen geen food en gaan niet naar een buffet. Maar verleidelijk is het wel.

Gereden 268 mijl, ca. 429 km