Kolkend magma vlak onder je voeten

Bij het afgraven van de vulkanen in de buurt van Strohn is een stukje van een grote Bruchwand gespaard gebleven, en niet alleen dat, hij is zelfs vervoerd naar het vulkaanmuseum. Rondom deze grote stenen wand (aankomen mag!) wordt in een compacte tentoonstelling uitgelegd hoe vulkanen ontstaan en uit welke gesteenten en gassen de aarde bestaat.

Het lijkt natuurlijk een beetje zonde om al die vulkanen te verwerken tot bouwmaterialen, maar zo moeten we dat niet zien is ons gisteren uitgelegd door zowel Andreas als Irene. Bouwmaterialen zijn immers nodig om huizen en wegen te bouwen, heel nuttig, en waar denken we dat onze dijken uit bestaan? O ja, basaltblokken. Die komen dus uit de Eifel. Het afgraven en verwerken is goed voor de werkgelegenheid, en bovendien hadden we nooit zoveel van vulkanisme kunnen weten zonder dat geologen de gelegenheid krijgen vulkanen uit elkaar te pulken.

De Vulkanbomben waar we gisteren zijn geweest liggen op 500 m lopen van het Vulkanhaus in Strohn. We rijden er nog even naartoe voor een fotomomentje met de camper.

10.900 jaar geleden was de laatste vulkaanuitbarsting in dit gebied. Voor geologen, die gewend zijn in miljoenen en honderdduizenden jaren te rekenen, is dat slechts een ogenblik. Raar idee, dat het allemaal relatief kort geleden is. Het Ulmener Maar is het resultaat van deze jongste uitbarsting. Het maar is 39 m diep, en levert drinkwater aan 30.000 mensen. Het drinkwater dat in dit gebied wordt gewonnen is zó zacht, dat er kalk aan toegevoegd moet worden. Anders zouden de leidingen aangetast worden, en een beetje kalk is trouwens ook gezond voor mensen.

Vulkanisme wereldwijd, daar is het vulkaanmuseum in Daun aan gewijd. Het is een goed idee om hier je Eifeltour te beginnen. Dan heb je een flinke theoretische basis, en kun je de praktijk in het landschap verkennen. Want je moet wel weten waar je kijkt: de Eifel barst van het vulkanisme, maar de vulkanen zijn als zodanig lastig te herkennen door de grazige weiden en decoratieve toefjes bos. In het museum is een interactieve kaart van het gebied, en kun je kiezen voor dorpen en steden, maren, lavastromen etc. Heel verhelderend. We krijgen een rondleiding door Frau Forster, die vertelt dat de pluim onder de Eifel even groot en actief is als die in Hawaï. De pluim, een massa langzaam bewegend magma onder de aardkorst, zorgt er in de Eifel zelfs voor dat diezelfde korst per jaar een millimeter stijgt. Gelukkig is de pluim niet zo gevaarlijk als in Hawaï, dat pal op een breukvlak ligt, terwijl de Eifel zich midden op de Euraziatische plaat bevindt, een relatief veilig plekje.

Aan de rand van het stadje Gerolstein staat de gelijknamige waterfabriek, waar elke doordeweekse middag om 15.00 uur een gratis rondleiding wordt verzorgd waarvoor je je niet hoeft aan te melden. We starten met een bedrijfsfilm en mogen dan vanaf een lange galerij boven de fabriekshal het vulproces bekijken. Het mineraalwater komt van een diepte van 150 tot 250 m, en is gemengd met koolzuur dat uit nog veel diepere lagen komt. Dat koolzuur is zo sterk dat het in eerste instantie wordt verwijderd, en vervolgens in de gewenste hoeveelheid (medium of sprudel) weer aan het water wordt toegevoegd – maar het is dus wel hetzelfde koolzuur. We mogen geen foto’s maken, wat misschien begrijpelijk is, maar wel jammer, want de fabriekshal is spectaculair: heel veel lopende banden, flessen, buizen, vulmachines, doppenliften, etiketteermachines, noem maar op. Echt leuk, als je ervan houdt, en dat doen wij. We eindigen in een soort vergaderruimte, waar we van alle waters en frisdranken uit het assortiment een slokje mogen proeven. Dat vinden we dan weer behoorlijk duf.

Gerolstein is een leuke plaats, met prima camperfaciliteiten, maar op advies van Eifel Turismus PR-dame Uschi Regh zetten we de camper neer op de camperplek op de Viehmarkt in Hillesheim. Het is even zoeken naar stroom en water, maar het lukt. We moeten 7 euro betalen bij de VVV, maar die sluit om 17.30 uur en het is 2 minuten over, dus ons telefoontje wordt niet meer aangenomen. Het is natuurlijk niet zo’n punt om morgen te betalen, maar nu hebben we de wificode niet. En we zitten al twee dagen zonder, dus dat is wel jammer.

We dwalen door Hillesheim, op zoek naar de door Uschi beloofde gezelligheid, maar kunnen die niet vinden. Er is wel een goede Italiaan waar we een aspergepizza eten, en een ijsje (80 cent per bolletje, echte Duitse prijzen) bij de buren ernaast. De Italiaan heeft gratis wifi, dus we zijn weer blij.

Vandaag gereden: 74 km