Een meer met prik

Op zoek naar de mofetten, de koolzuurbronnetjes, van de Laacher See! We parkeren de camper op de parkeerplaats van het klooster Maria Laach (andere parkeerplaatsen zijn er niet) en betalen daarvoor mokkend het dagtarief van vijf euro. Ook al zijn we van plan maar kort te blijven. En personenauto’s betalen maar twee euro. Vandaar dat mokken. Bij de toeristeninfo (even wachten, want die gaat pas om tien uur open) wordt ons op de kaart aangeduid waar we moeten zijn voor de mofetten en met de fiets pakken we het verharde pad langs de oostelijke oever – tegen de klok in, zoals Helmut van het Lava Dome ons gisteren ook al adviseerde. De hele wandelroute langs het meer is acht kilometer, en de mofetten staan niet aangegeven. Dus de fiets is wel zo handig.

Op een paar plekken zetten we de fietsen even tegen een boom en dalen af naar de oever, en ja, we zien de belletjes in stroompjes omhoog komen. Erg leuk, vooral omdat je weet dat het koolzuur is uit de magmalaag drie kilometer hieronder. We durven niet te proeven of het water prikt; er zwemmen hier veel watervogels en het water ligt er rustig bij, dus veilig drinkwater zal het niet zijn.

Eerder hebben we al het vrij toegankelijke openluchtmuseumpje ‘Museumslay’ in de Brauerstrasse bekeken, ‘ein Paradis für alle Besucher’ die meer willen weten over de Mendiger steenhouwerij. Paradijs, paradijs… het heeft zeker zijn charme om er rond te dwalen en alles te kunnen bekijken en aanraken, maar je bent eigenlijk snel klaar.

Het klooster Maria Laach, geheel gebouwd van vulkanisch materiaal, bewaren we voor een andere keer. We moeten weer op huis aan. Mendig ligt pal aan de A61, dus we zijn vlot op de snelweg om vervolgens in ongeveer vier uur weer terug te rijden.