Ik vraag niet om de maan. Alleen om een paar sterren

We kopen voor tien euro een tas vol eieren en kaas, bewonderen de biggetjes die op deze boerderij gebruikt worden om de restproducten van het kaasmaken te verorberen (zodat de varkens op hun beurt later door mensen in de buurt ook verorberd worden – er zijn zoveel liefhebbers dat het vlees nooit ver weg gaat) en verwonderen ons over de nonchalante chaos waarin deze bioboer en -boerin hun brood verdienen. Het lijkt een rommeltje, maar de dieren zien er allemaal rustig en tevreden uit, en waar het ertoe doet (de melkerij en kaasmakerij) is het wel hygiënisch. Het was weer een bijzondere France Passion.

Vlak buiten Erdeven bezoeken we de alignements de Kerzerho, rijen menhirs in een weiland tussen de landbouwvelden. Echt een plek waar je de magie van de stenen kunt voelen. De zon schijnt warm, en je hoort geluiden die er vast 7000 jaar geleden ook waren: een fluisterend briesje, krekels, vogels en in de verte een paar roepende mensen.

“A pain in the ass”, moppert de reisleidster tegen ons over de Canadese toeriste naar wie zo hardnekkig geroepen wordt. Altijd tegendraads, altijd vervelend, en nu is ze zoek. Wij verzinnen al een thriller bij elkaar, dat ze met opzet verdwenen is op zo’n mystieke plek. Ja, beaamt de reisleidster, “ik moest denken aan Picnic at Hanging Rock”. Wat we een nogal verbazingwekkende opmerking vinden – wie kent die Australische film uit 1975 nou? Ja, wij. Een later potje googelen leert dat Australië er onlangs een miniserie over heeft gemaakt. Jammer, een bijna spirituele belevenis blijkt gewoon rationeel verklaarbaar. En die Canadese? Die is alvast naar de volgende bestemming gewandeld, waar ze als de vermoorde onschuld wacht op de touringcar met de rest van het gezelschap.

In Carnac stappen we in het toeristentreintje dat ons in drie kwartier efficiënt langs zowel de kust als drie neolithische velden vol menhir-alignements voert.

Meer dan drieduizend (!) menhirs staan en liggen rondom Carnac, sommige velden zijn helaas omheind om de stenen en bodem te beschermen tegen al te veel bezoekers. Je kunt in het treintje uitleg krijgen in maar liefst zestien talen, waaronder een zeer charmant Vlaams. Onderweg kun je op twee ‘stations’ uitstappen om later weer een volgend treintje verder te nemen.

Vlakbij Lizio is het museum van Robert Coudray gevestigd, het Univers du Poète Ferrailleur. Deze ‘schrootverwerkende dichter’ is inmiddels 63 jaar oud, maar zijn kunstwerken getuigen van eeuwig jong zijn. “Ik vraag niet om de maan. Alleen om een paar sterren”, zegt hij zelf. Hij bouwt van oud ijzer en ander afval bewegende kunstwerken, zet een soort Pippi Langkous huisjes in elkaar, en stelt alles ten toon op een vriendelijk bloemrijk en heuvelachtig terrein. Het doet denken aan de kunst van de Zwitserse kunstenaar Tinguely, alleen is die meer mainstream. Coudray is zijn plek in de kunstwereld nog steeds aan het bevechten. We kijken niet alleen onze ogen uit bij de knap gemaakte en creatieve kunstwerken, maar hebben ook plezier om de verraste en enthousiaste reacties van de Franse kindjes. Al met al is het een plek waar je met meer energie vandaan komt dan je erin gaat.

Vlak ten noorden van Rennes, in Thorigné-Fouillard, parkeren we de camper op de France Passion plek van la Cueillette de Thorigné.

Een groenteteler met een winkel, staat in de gids van France Passion. Nou, dat is een understatement. Het is een enorm complex waar klanten zelf hun groenten en fruit kunnen oogsten. We plukken een bakje aardbeien, en blijken met twee kilo bij de kassa te staan. Afgezien dan nog van de aardbeien die tijdens het plukken zomaar opeens zijn verdwenen… verse zonwarme sappige aardbeien, oef, wat dat is lekker. De venkel is zoeter en anijziger dan we ooit gegeten hebben, en de paddenstoelenpasta (wel uit de winkel) heeft een heerlijke bite. De mosterd met zeewier moeten we later nog uitproberen. De staplek is verhard, en water kunnen we tappen op het complex. Hier willen we nog wel eens terugkomen!

Vandaag gereden: 180 km

Terugreis

De volgende dag rijden we 388 km naar de volgende France Passion: ‘Elevage de la Source’ in Saint Saire, waar de familie Lamulle kippen houdt. Biokippen, ze hebben zo tien vierkante meter per kip. De eitjes zijn vanzelfsprekend verrukkelijk.

De laatste dag doen we onze allerlaatste Franse boodschappen en rijden we 468 km naar huis. En ja, de hel van Antwerpen kost toch weer een half uurtje extra.