Wegisweg die goed afloopt

De boot vaart snel, maar moet in de zeestraat tussen het vasteland en Korfoe flink wat gas terugnemen. Tijd genoeg om na het ontbijt (veel keus, niet goedkoop, de aardappelreepjes in de omelet waren… verrassend) nog uitgebreid over het schip te dwalen.

We hebben zoveel vertraging dat het restaurant een half uur voor aankomst in Igoumenitsa, als je toch je hut uitmoet, er nog snel een lunch doorheen wil jagen. Maar de meeste mensen staan al bepakt en bezakt te wachten tot ze naar het autodek mogen. Vanwege het uur tijdverschil, in Griekenland is het een uur later, is onze bioklok toch nog niet ingesteld op wéér eten.

Om de boot uit te komen volgen we weer de aanwijzingen van de mannen-in-het-rood en dan vreten we onze eerste kilometers op het Griekse vasteland.

We rijden richting Meteora over de tolweg, die voor campers aan de dure kant is, omdat een hoogte van meer dan 2,70 m een fikse prijsklasse hoger betekent. De tolstations lijken nogal random geplaatst. Je moet gewoon af en toe betalen, midden op de weg, niet bij op- en afritten. Een soort middeleeuws systeem lijkt het, maar er zal wel over zijn nagedacht.

We doorstaan een zware onweersbui (hoezo altijd mooi weer in Griekenland?) waarbij de weg rivierachtige proporties aanneemt, en besluiten als het is opgeklaard over de Katarapas te gaan. Dat is de ‘oude weg’, en die schijnt mooi te zijn volgens de NKC-routebeschrijving Griekenland over zee. Ik twijfel nog een beetje vanwege de waarschuwing dat-ie niet zo goed wordt onderhouden, maar oké, we doen het. Later lezen we in de NKC-route Griekenland over land dat de pas wordt afgeraden. Hadden we dat maar eerder gezien, wat een rotweg. Zoals de NKC-routes er twee meningen op na houden, zo is dat ook bij ons. Martijn vindt het een avontuur en geniet van de mooie omgeving, terwijl ik alleen maar zie dat de weg op veel plaatsen is weggeslagen, verzakt of onder steen- en modderlawines is verdwenen. Een soort Wegisweg van Harry Potter associatie. Gelukkig zijn er geen tegenliggers, maar dat is geen toevallig geluk, want vanaf de andere kant mag je de weg niet inrijden, blijkt. Ook zien we op deze weg onze eerste roadkill, die bij nadering van onze camper zich ontvouwt tot een labradorachtige hond die geërgerd een stapje opzij doet zodat we erlangs kunnen.

Voordat de tolweg werd aangelegd, was de Katarapasweg de doorgaande route vanuit Igoumenitsa naar het oosten. Ook veel Turken op weg naar Turkije voor hun zomervakantie maakten er gebruik van. De wegrestaurants en zelfs een aantal dorpjes langs de weg hebben de komst van de tolweg niet overleefd en vervallen treurig tot opgravingsmateriaal voor over duizend jaar.

Onze camping is van de familie Vrachos in het dorpje Kastraki, en heet dan ook Vrachos Kastraki. De locatie is adembenemend: aan de voet van de Meteora-rotsen. Op deze honderden meters hoge en steile bergen hebben vrome Grieken sinds de dertiende eeuw met kunst- en vliegwerk 24 kloosters gebouwd. Zes daarvan hebben de tand des tijds doorstaan en zijn te bezichtigen voor toeristen. Gaan we morgen doen.

Vanavond maken we eerst een wandelingetje door het dorpje Kastraki en gaan we eten in het restaurantje bij de familie Vrachos: de broers Giorgios en Aris en zus Sophia.

Giorgios staat achter de grill, en maakt het vlees voor de gasten. Hij is ook een vraagbaak qua toeristische informatie dus dat is handig voor morgen.

Vandaag gereden: 188 km