Delphi: dromerig en doornat

Soms ga je ergens naartoe en kun je je geen voorstelling maken van wat je te wachten staat. Maar als je er dan bent, dan blijkt het toch wel of niet te kloppen met wat je in je hoofd had. Dus je weet pas achteraf dat je vooraf wel degelijk iets bedacht had. Nou, dat hebben wij dus allebei bij Delphi.

Martijn had gedacht dat de plaats van het orakel duidelijk zou zijn. Dat je precies zou leren hoe het eigenlijk in zijn werk ging, zo’n voorspelling van de Pythia. Je leest erover, dat het een maagdelijke priesteres is, die gedrogeerd door laurierbladeren (drogeert laurier?) een bloemrijke en voor velerlei uitleg vatbare profetie uitspreekt. Maar hoe dan? En waar? En zit ze dan op een stoel of ligt ze in trance te kronkelen op de grond? Martijn hoopte op antwoorden. En ik dacht dat de plek van het orakel duidelijk zou zijn, en dat die plek het hart van het complex zou vormen.

Maar daarin zijn we beiden eigenlijk teleurgesteld. Die Pythia met haar omfloerste waarzeggerijen blijft een geheimzinnig fenomeen voor ons. En waar ze nou precies orakelde? We denken het nu ongeveer te weten, maar wat we missen, bedenken we, is een enthousiaste leraar Klassieke Talen die ons mee op sleeptouw neemt en alles voor ons kan duiden.

Dit gezegd hebbende: Delphi is beslist heel erg de moeite waard. In 1893 zijn archeologen begonnen met de opgravingen van het klassieke Orakel van Delphi op de helling van de berg Parnassos (waar van oudsher de god Apollo en zijn negen muzen woonden). Daarvoor moest helaas wel een dorpje met de naam Kastri wijken, omdat het zich precies bevond bovenop wat nu de archeologische site is. Geen nood, voor de dorpelingen werd 200 meter verderop een nieuw dorp gebouwd, dat de pragmatische naam Delphi kreeg.

Alle schatten die bij de opgravingen werden blootgelegd, verhuisden naar het museum dat speciaal voor dat doel naast de site is gebouwd. Dat is plezierig voor ons en honderden andere bezoekers, want nu kunnen we alles in alle rust droog bekijken, terwijl het buiten nog steeds regent – Griekenland heeft weer code rood vandaag. De kassamedewerkster van het museum  is nogal ontdaan over de regen. Het is een bepaald weerfenomeen, zegt ze. De derde al in een half jaar. “Deze heet Nefele.” Wat een mooie klassieke naam is, want Nefele was de dochter van een door Zeus uit wolken geboetseerde nep-Hera en ene koning Ixion die zich de woede van Zeus op de hals had gehaald omdat hij zijn schoonvader had vermoord én omdat hij de echte Hera trachtte te verleiden. Erg lang verhaal, maar Nefele was dus een wolkendochter met een foute vader.

De eerste zaal in het museum is al meteen geweldig. Dat dit allemaal zo gaaf is opgegraven! De gevleugelde sfinx is fascinerend, en de fries die de strijd uitbeeldt tussen goden en giganten leest als een stripverhaal. De goden en giganten waren ongeveer van hetzelfde formaat, heel groot dus, maar de meevechtende leeuw verbaast me wel. Die moet een paar olifanten hoog geweest zijn. Nou ja, die mythes moet je niet te letterlijk nemen, waarschijnlijk.

Een zaal verder staan twee kouroi, meer dan levensgrote mannenfiguren die jeugd, fitheid en schoonheid symboliseren. Deze stammen ongeveer uit 580 v.C.

Zo’n museum barst van de mooie en opvallende objecten, die hier natuurlijk niet allemaal aan de orde kunnen komen. Twee dingen dan nog: een leeuwenkop die laat zien dat de Grieken dol waren op kleur en alles schilderden, en de eerst bekende muzieknotatie ter wereld – de Grieken hielden niet alleen van kleur, maar ook erg van muziek.

Het regent nog maar een klein beetje, en gewapend met jassen en paraplu’s gaan we de archeologische site op. Het is alles bij elkaar een flinke wandeling, dus goede schoenen zijn wel handig. De pelgrims en andere bezoekers in vroeger tijden begonnen hun rondgang met het bezoeken van winkeltjes. Een prozaïsche start voor zo’n verheven complex, maar ja, eten en drinken hoort er ook bij.

Bij de tempel van Apollo (het hele complex draait om hem) zou de Pythia haar orakels hebben uitgesproken. Boven op een gedraaide pilaar was een driepoot geplaatst, daar werd een vuurtje gestookt…en hier hebben we dus die leraar klassieke talen nodig.

We klimmen naar boven op onze stevige schoenen, over een pad dat gedeeltelijk geplaveid is met marmer, echt prachtig. Het pad eindigt bij de renbaan, waar 6000 mensen een plekje konden vinden om de atleten te bekijken. Die moesten dus allemaal die klim maken. Waarschijnlijk had het ook te maken met het fenomenale uitzicht, maar dat heeft zich vandaag helaas verstopt.

Terug op de camping maken we een praatje met de uitbater van het minimarktje. Een kleine Lidle noemt hij het onbekommerd: veel kleine supermarktjes doen hun inkopen doodleuk bij de Lidl, en verkopen de producten dan iets duurder. Reuze handig vindt hij het, zo’n goedkope discounter.

Ons oorspronkelijke uitzichtplekje-zonder-uitzicht is te modderig geworden, en we zetten de camper wat hoger neer, bij het verlaten zwembad. Het moet hier bij mooi weer geweldig zijn…

Vandaag gereden: 9 km