Het strand delen met zeeschildpadden

Op Camping Meltemi lopen zo’n vijfentwintig Engelse jongeren rond met blauwe t-shirts: ze zijn vrijwilligers bij Archelon, een organisatie die zeeschildpadden in Griekenland beschermt. Iedere ochtend heel vroeg gaan ze erop uit om het strand af te speuren op nieuwe schildpadnesten. Vanmorgen hebben ze er eentje gevonden, vlakbij het beachvolleybalveldje.

Je ziet ze lopen met bamboestokjes en een rolletje draadgaas. “Zeeschildpadden maken een duidelijk spoor in het zand, en als dat ophoudt bij een rommelig stukje, weet je dat er een nest onder het zand ligt”, vertelt een meisje. De vrijwilligers checken het nest, leggen er het gaas overheen en planten de bamboestokjes eromheen. Zo gaat niemand er per ongeluk op staan.

De schildpadeieren zijn zo groot als pingpongballetjes, en komen uit na ongeveer twee maanden. De nesten op dit strand bevatten meestal tussen de 50 en 100 eieren, maar uitschieters naar tegen de 200 zijn ook mogelijk. Ze verwachten het eerste uitkomende nest volgende week – dan zijn wij al lang en breed vertrokken, helaas.

Op 4 km afstand ligt Gythion, maar het is een nare weg om te fietsen hebben we gisteren al gezien. Weet je wat? We laten het zitten. We staan hier op zo’n prima plek, met zo’n heerlijk strand op 30 seconden loopafstand – we blijven hier. We doen een handwasje, dweilen eindelijk de campervloer, gaan elk uur zwemmen in zee, kopen de olijfolie en olijven van de camping en nemen een ijskoud tapbiertje in de campingbar dat we aan ons eigen tafeltje opdrinken. Het is goed zo.

We raken nog aan de praat met een Duitse vrouw die al 30 jaar in Griekenland woont en met haar koopwaar de camping afloopt. Ze exploiteert een biologische olijfboomgaard en gaat regelmatig verse kruiden plukken in de bergen. Ik koop een zakje wilde tijm (olijfolie hebben we zo langzamerhand voldoende, we hangen al aardig scheef). Ook haar probeer ik uit te horen over de Griekse crisis en zij blijkt het met een bio-oog te bekijken. Veel jonge mensen zijn naar Athene getrokken, vertelt ze, omdat ze daar makkelijk veel geld wilden verdienen. Ze lieten familieboomgaarden achter, die nu totaal verwilderen. Maar er is een kentering gaande, want dat makkelijke geld is er helemaal niet. Ze keren terug naar hun familiebezittingen: een afbetaald familiehuis, olijfbomen, en met een moestuintje kom je al een heel eind op het platteland. Je kosten zijn verder niet zo hoog als in de stad. “Die jonge mensen brengen allemaal ideeën mee over biologische landbouw. Ze zijn in de stad bio en vega geworden. We zijn er nog niet, maar het ziet er goed uit.”

Vandaag gezwommen: 150 meter?