Zeilen over de Ionische Zee

De Nederlandse Annika Geerssinga organiseert zeiltochten vanuit Agios Andreas, niet ver van Koroni. Haar achteneenhalve meter lange boot kan zo’n vijf passagiers herbergen, en zeven als ze elkaar heel goed kennen, want dan wordt het wat krap. Gisteren zagen we haar flyertje in Koroni, en vandaag mogen we adhoc een ochtendje meevaren- normaal gesproken boek je iets langer dan 14 uur van tevoren. Samen met een Engels gezin en Annika’s partner Cliff (ook Engelsman) varen we eerst op de motor de haven uit, om dan, als de wind wat is aangewakkerd, de zeilen te hijsen.

Annika is wat je noemt een Reiziger. Jarenlang reisde ze de wereld over en had overal en nergens baantjes, vooral als scheepsmaatje, maar op een gegeven moment begon het haar op te breken dat de vele contacten met verschillende mensen – hoewel positief en waardevol – toch wel erg vluchtig waren. Ze kocht een eigen zeilboot, vestigde zich in Griekenland, en verhuurt sindsdien haar boot met zichzelf als schipper aan toeristen die een een- of meerdaagse tocht willen maken. In de zomer exploiteert ze haar bedrijf Areion Sail, en in de winter werkt en woont ze in Nederland. Ook nu ze inmiddels een relatie heeft met Cliff, met wie ze Areion Sail samen runt, blijft ze dit patroon handhaven. Een heel jaar op één plek? Niks voor haar.

Ze is niet alleen schipper, maar heeft ook een opleiding tot life coach gevolgd. Ze merkte dat veel passagiers niet alleen genieten van een dagje zon en zee, maar aan boord in een heel korte tijd loskomen van allerlei issues die hen aan wal parten spelen. Ook vandaag is dat het geval. Nadat Martijn een tijdje aan het roer heeft gezeten (hij vindt het oké, maar meer ook niet) geeft Annika de moeder van het Engelse gezin het roer in handen.

Zij vindt het eng, maar met Annika erbij durft ze wel. Voor haar blijkt het meer dan het vasthouden van een stok. Het bepalen van de koers van de boot is voor haar het bestrijden van Heel Veel Demonen uit haar jeugd. Ze is als kind getraumatiseerd door een zeilende, pestende en jennende vader, en dat komt nu allemaal boven. Terwijl de Engelse moeder langzamerhand steeds meer loskomt – Annika’s aanpak helpt – geniet de rest van het gezelschap van zon en zee. Zeker als we eenmaal zeilen en de motor uitkan, droomt iedereen weg op de zachte geluiden.

Onderaan de burcht van Koroni worden Martijn en ik aan land gezet.

Cliff roeit de kleine dinghy weer terug naar het schip en gaat de rest van de dag met de Engelsen varen, zwemmen, snorkelen en mooie strandjes verkennen.

Annika brengt ons terug naar de camper zodat we in de auto nog verder kunnen praten.

Tijdens het korte ritje (wat gaat een personenauto toch snel, in vergelijking met een camper die alle overhangende takken moet vermijden en ondertussen tegenliggers ook nog eens de ruimte moet geven) proberen we Annika helemaal uit te horen over haar leven en Griekenland.

Zoals over de zwerfhonden: ze zijn niet allemaal in het wild geboren, het gebeurt nogal eens dat mensen een puppy nemen omdat-ie zo schattig is, om hem dan na een maand of acht weer af te danken omdat hij dan totaal onopgevoed een stuk minder lief is. Ze is er erg boos om. “Ze worden ergens losgelaten, krijgen zo nu en dan nog wel wat te eten en te drinken, maar moeten het verder zelf uitzoeken.” Ze kent een dierenarts uit Oostenrijk, die regelmatig naar deze streek komt en dieren steriliseert als een soort persoonlijk goed doel, maar het is dweilen met de kraan open.

En dan de Griekse crisis, die volgens haar nog steeds niet over is. De overheid heeft de belastingen sterk verhoogd, maar als je per ongeluk te veel betaald hebt, zoals zij een tijdlang deed, dan krijg je niets terug. Pech gehad. En aangezien de belastingdienst het geld via niet-storneerbare incasso’s van je rekening haalt, ben je overgeleverd aan de willekeur van de staat. Ook de aangescherpte regelgeving is een bron van frustratie voor de Grieken. Een camping in de buurt moest zijn hekken sluiten omdat hij te weinig vierkante meters had om camping te heten. Neem het parkeerterrein er dan bij, opperde Annika. Maar dan kom je terecht in een systeem van ambtenaren die de regels wel moeten uitvoeren, maar ze niet begrijpen, en uit pure onmacht de burgers doorverwijzen naar andere instanties – die op hun beurt ook niet weten hoe of wat. Zelf hebben Annika en Cliff nog wat uit te vogelen over hun andere twee boten, die onder de Griekse vlag moeten gaan varen. Dat is administratief bijzonder ingewikkeld, en het kost ook nog eens erg veel geld. “Dat gaan we komende winter wel regelen”, zegt ze opgeruimd – ze laat zich niet uit het veld slaan.

In de middag lopen we vanaf de camping naar Koroni om de burcht te bezoeken en komen we weer door andere straatjes.

De burcht is oorspronkelijk uit de dertiende eeuw, en is in de loop der jaren in vele handen geweest: Venetianen, Turken, en de Grieken zelf. Aan de andere kant van de landtong ligt het plaatsje Methoni, met ook een burcht. Samen werden deze stadjes ‘De ogen van Venetië’ genoemd, omdat vanuit de burchten de zee goed in de gaten gehouden kon worden. Inmiddels is deze burcht een afwisselende plaats geworden – niet meer erg burchtig.

Vandaag gereden: 20 km

 

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *