Camperen op de veerboot

Het is niet zo’n eind rijden naar Igoumenitsa waar de ferry van Anek Line vertrekt, dus we kunnen rustig aan doen. We worstelen ons door wat palmbladeren om van de camping af te komen – auto’s van andere kampeerders staan half op de weg waardoor het voor campers een beetje lastig manoeuvreren is. Je kunt niet door een auto heen, maar wel door palmtakken.

We stoppen nog bij een tuincentrum waar piepkleine kapelletjes te koop zijn, ikonostasies. Zou het leuk zijn voor in de tuin? Maar het voelt toch wat blasfemisch om zo’n bouwseltje puur ter decoratie te gebruiken, dus we doen het niet. Grieken zetten ze overal langs de weg neer: om een omgekomen verkeersslachtoffer te herdenken, of juist als dank als iemand een ongeluk heeft overleefd, of ‘gewoon’ om een heilige te eren.

We nemen de Aktio-Preveza onderzeetunnel, die onder de Golf van Amvrakikos doorgaat.

Onderweg komen we langs diverse strandjes waar je de camper makkelijk kunt parkeren. We gaan voor een laatste keer zwemmen (dan maar natte zwemspullen die 24 uur nodig hebben om te drogen – even het water in is belangrijker) en lunchen later op een terrasje aan Vrachos Beach met een pita gyros en een grote fles water, en verbreken daarmee het record van Olympia, want deze lunch kost ons nog geen 7 euro.

Als we Igoumenitsa naderen zien we onze boot al in de haven liggen.

We zijn te vroeg, dus eten nog een ijsje in het stadje en lopen wat rond – leuk stadje eigenlijk.

Bij de heenreis in Ancona kregen we de kaartjes voor de terugreis al overhandigd: alles in orde zo, je hoeft niet meer in te checken. We vertrouwen het toch niet helemaal, en dat blijkt terecht. We moeten wel degelijk inchecken, compleet met paspoorten. En dan krijgen we te horen dat de bestuurder alleen naar de boot moet rijden, de bijrijder moet lopen. Lopen? We begrijpen het niet, maar oké, het zal wel ergens goed voor zijn. Martijn rijdt en ik loop, en daarmee zijn we erg rolbevestigend bezig, want alle vrouwen lopen en de mannen rijden. Hm, we hadden het om moeten draaien.

De vrouwen (zucht) en kinderen verzamelen zich bij de security. Ik moet mijn paspoort laten zien, maar mijn rugzak wordt niet gecheckt en ik hoef niet door het poortje, ik mag erlangs. Anderen moeten wel hun bagage laten scannen.

Het is een eind lopen naar de boot en eenmaal aangekomen is het wachten op de mannen. Iedere camper die aan komt rijden koerst in een rechte lijn als een soort hondje naar zijn eigen vrouwtje, een heel lief gezicht. De verkeersregelaars moeten vrij veel moeite doen om alle campers in rechte rijen te krijgen.

Na een hartelijke hereniging wachten we nog even op de kade voor we de boot in kunnen. Martijn vertelt dat de camper doorzocht is op verstekelingen – als er alleen maar iemand achter het stuur mag zitten is het natuurlijk overzichtelijk: iedere extra persoon is Fout.

In de boot worden we naar een bovendek geleid met open vensters: daar is camping on board. We krijgen helaas geen plaatsje aan zo’n venster toegewezen, maar het is niet druk dus we staan niet volledig omringd door andere auto’s, en dat is ook al fijn.

In het plafond hangen katrollen met stroomkabels. Je kunt met een lange stok de kabel naar beneden haken en deze direct in de stroomaansluiting van de camper pluggen.

We krijgen een magneetkaartje uitgereikt waarmee je toegang tot het autodek hebt gedurende de reis. Passagiers die niet kamperen aan boord mogen niet meer op het autodek komen als we varen, maar de camperaars natuurlijk wel.

We verkennen de openbare douches en wc’s op het camperdek – zien er netjes uit – en gaan naar het dek om de afvaart mee te maken.

Je mag geen gas gebruiken aan boord, dus echt koken zit er niet in. Hè, moeten we weer uit eten! Het eten in het zelfbedieningsrestaurant is betaalbaar en best lekker en we hebben een mooi plekje aan het raam.

We leggen aan in de haven van Korfoe om daar nog passagiers aan boord te nemen. Het is meteen een stuk drukker op de boot. Een grote hoeveelheid jongeren uit Kroatische touringcars probeert onmiddellijk een goede slaapplaats te annexeren en overal worden matjes en slaapzakken uitgerold.

We dwalen nog wat over de boot en het camperdek en gaan dan slapen. Als je alle gordijnen sluit zit je in je eigen universumpje, en met de airco aan hoor je ook niet meer dat je met een vaartje van 50 km per uur door de nacht vaart. Alleen het gewiebel is duidelijk anders.

Vandaag gereden: 161 km