Als je wilt zwemmen, bushwalken, abseilen, kruipen door nauwe grotten, klimmen op een klimwand, klauteren en tokkelen op een touwenparcours of zelfs trouwen in een grot – dan ben je bij de Capricorn Caves aan het juiste adres! En je loopt vanaf de camping zo de grotten in, reuze makkelijk.
Wij zijn niet van die adrenalinejunks en getrouwd zijn we ook al, dus kiezen we voor twee rustige guided tours: in de ochtend de Cathedral Tour met Lydia en in de middag de Fossil Tour met Emily.
Huisvlijt: plattegrond van de grotten 
Van alles te doen
In 1881 ontdekte de Noorse immigrant John Olsen de ingang van een grot op een stuk land waar hij zijn oog op had laten vallen. Met een touw om zijn middel en een fakkel in de hand verkende hij het inwendige van een rotsachtige heuvel waarna hij met moeite zijn enthousiasme bedwong. Hij wist: als de overheid van deze grot weet, dan kan ik het verder wel vergeten.
In de negentiende eeuw konden Australiërs betrekkelijk goedkoop grote stukken land kopen, maar de claims moesten wel aan allerlei regels en termijnen voldoen. Olsen wist zich door ragfijn spel een groot perceel toe te eigenen zonder dat de ambtenaren een grondig onderzoek instelden. Toen het land na een jaar of zeven definitief van hem was, ‘ontdekte’ Olsen de grotten. Nog steeds zijn de Capricorn Caves in particulier bezit, tot enige frustratie van de overheid.
Gids Lydia neemt een groep bezoekers mee het donkere grottenstelsel in. Gelukkig is er voldoende elektrisch licht om ons bij te lichten als we over uitgesleten paden en keurig aangelegde trappen en boardwalks lopen. Olsen had het in zijn tijd toch een stuk lastiger.
Overigens zijn die uitgesleten paden helemaal niet uitgesleten, maar afgegraven. Lydia stampt op de vloer: “Wat denken jullie dat dit is?” Geen modder of zand, maar guano, ontlasting van vleermuizen die daar al op zijn minst tienduizenden jaren heeft liggen indikken. Guano is rijk aan nitraatverbindingen en daardoor uitstekend te gebruiken als meststof. De grotten zijn dan ook in de negentiende eeuw jarenlang als guanomijn geëxploiteerd.
De grotten zijn van limestone, kalksteen. Oorspronkelijk was het een immens koraalrif, toen hier nog een oceaan was. Maar dan heb je het wel over honderden miljoenen jaren geleden.
We bezoeken de ‘Cathedral’, waar concerten en trouwerijen worden georganiseerd. Om de uitstekende akoestiek te demonstreren, laat Lydia een a capella versie van ‘Hallelujah’ horen. Een aanwezige dreumes moet erg huilen, maar de rest van de groep vindt het prachtig. Later blijkt dat het jongetje bang was voor de licht- en vooral donkereffecten.
Om in de juiste sfeer te blijven eten we als lunch een verrukkelijke caveburger op het overdekte terras van de campingkiosk.
Gids Emily neemt de middagtour voor haar rekening. Ze heeft langs een looproute verschillende koffers neergezet waaruit ze plaatjes en fossielen tevoorschijn tovert. In het begin lijkt het een beetje suf, maar gaandeweg weet ze ons toch erg te boeien.
En zeker als we de grot weer ingaan, en dit keer niet richting Cathedral, maar richting Colosseum lopen waar in de bodem een paradijs verborgen ligt voor de fossieltjeszoekende paleontoloog.
Zo’n 500.000 jaar geleden was hier geen oceaan meer, maar een ‘Ancient Rainforest’, waar nu de sporen van te zien zijn. “Hier is een plek waar uilen hun uilenballen uitbraakten en waar we nu de versteende botjes kunnen vinden.” Wij mogen ook even zeven. Maar we moeten wel alles laten liggen, geen souvenirtjes meenemen dus.
Later in de middag draaien en drogen we een was – Australische campings hebben vrijwel allemaal goede wasfaciliteiten, ook deze eco-bushcamping – maar de wc-cassette kunnen we helaas niet legen. Ze blijken bang van het chemische bestanddeel in een chemisch toilet. Of (eco-)toiletvloeistof nou zoveel slechter is dan synthetisch poederwasmiddel vraag ik me af, maar ik weet er te weinig van om een discussie aan te gaan. We redden het nog wel een dag.
