We zijn al meer dan een week onderweg terwijl we ten oosten van ons het Great Barrier Reef weten te liggen. Dat rif is dan ook ruim 2300 km lang – “ongeveer zo groot als Italië”, aldus de trotse Australiërs – dus er lijkt geen eind aan te komen. Maar hier ter hoogte van Bundaberg is het einde dan toch nabij en van de 900 eilanden in het rif zijn de eilandjes hier de eerste (of laatste) twee: Lady Elliot Island (nr. 1) en Lady Musgrave Island (nr. 2). Lady Elliot is vernoemd naar een boot en de oorspronkelijke Lady Musgrave was de vrouw van een Queenslandse gouverneur.
Reef-touroperator Lady Musgrave Experience organiseert dagtours naar het Great Barrier Reef en Lady Musgrave Island, en wij gaan mee. Om zeven uur ’s ochtends stappen we aan boord van de Reef Empress, een 27 meter lange catamaran die ons comfortabel naar de twee uur varen verderop gelegen snorkelplaats gaat brengen.
Dat comfortabele valt een beetje tegen, de boot is prachtig en de stoelen zitten heerlijk, maar de onstuimige zee werkt niet echt mee. Ongeveer de helft van de passagiers begraaft gedurende de bumpy tocht het gezicht in een kotszakje, en het personeel loopt op blote voeten af en aan met met lege en volle zakjes.
Maar eenmaal in de enorm grote en kalme lagune van Lady Musgrave Island is het leed snel geleden.
Iedereen knapt binnen een paar minuten weer op (wonderlijk iets, zeeziekte) en ondergaat gewillig de logistiek van deze dag. De passagiers zijn verdeeld in verschillende groepen (wij zijn clownsvis) en wij beginnen met snorkelen. De andere groepen (dolfijn en schildpad) gaan naar het eiland en een glasbodemboottour maken met de ‘Great Blue’.
We krijgen snorkelinstructie en de duikbrillen, snorkels en flippers worden door ervaren bemanningsleden uitgereikt. Ze werpen een snelle blik op je en weten precies je hoofd- en schoenmaat.
Gewapend met bril, snorkel, flippers en noodle (om lekker te drijven) gaan we te water. De allereerste vis die ik onder me zie zwemmen is… een haai. Geen heel grote, hij is iets meer dan een meter, maar toch: Een Haai! Ik mag niet zwaaien met mijn armen, want dan denken ze dat ik in nood ben en we worden nauwlettend in de gaten gehouden, dus ik pruttel wat onder water om Martijns aandacht te trekken. Na de haai zien we tropische vissen in de prachtigste kleuren, grote zeeschildpadden – ik zwem een tijdje met eentje mee, hij negeert me vriendelijk en duikt weg als hij er genoeg van heeft – en grote (heel grote) kobaltblauwe zeesterren. En het koraal natuurlijk. Dat is kleurig met hier en daar grijzige plekken en zo dicht onder de waterspiegel dat je moet uitkijken waar je zwemt, anders trap je het kapot. Eerlijk gezegd ben ik zo gefocust op de vissen en schildpadden dat het bleke koraal me niet zo opvalt. Pas later realiseer ik me dat we de aantasting door klimaatverandering nu met eigen ogen gezien hebben.
We snorkelen een uur, verbranden onze ruggen (verstandige mensen dragen een zwemshirt) en zullen ons achteraf realiseren: dit is het meest bijzondere uur van deze reis. Het friswarme heldere water, de duizenden vissen die flitsen en flonkeren in de zon, de blije mensen om je heen, de strakgelijnde catamaran die geduldig wacht tot je weer aan boord gaat… als we een bucketlist hadden, dan konden we deze activiteit met enthousiasme afvinken.
De groep clownsvis is de eerste die mag lunchen; iedereen pakt van het uitgebreide buffet iets van zijn gading en zoekt een plekje op de boot. Tassen staan binnen op de stoelen, handdoeken hangen buiten te drogen over relingen en de bemanning leidt alles in goede banen.
De glasbodemboot brengt ons naar Lady Musgrave Island, maar nu is de bodem nog even gesloten.
Glasbodemboot 
Reef Empress gezien vanaf de Great Blue 
Lady Musgrave Island
Lady Musgrave is een eiland dat bestaat uit koraal en zand. Blijkbaar is dat best een vruchtbare bodem, want er groeit een heel bos. Rondleider Levi drukt ons de tegeltjeswijsheid ‘Take only photos, leave only footprints’ op het hart. Geen stukje (dood) koraal meenemen dus, hoe verleidelijk ook.
En denk erom, zegt hij ook nog, “Geen cone shells oprapen.” Dat hij bloedserieus is blijkt even laten, als hij ons wijst op een onschuldig uitziende schelp. Dit is dus een van de stingers waar zo voor gewaarschuwd wordt: een schelp van de cone snail, een zeeslak met een soort angel die naar buiten schiet en je kan prikken. Het gif veroorzaakt veel pijn, maar kan daarnaast zorgen voor verlamming en zelfs dood.
Als we het bos inlopen worden we getroffen door de zware lucht van vogelmest. Dat kan kloppen, aldus Levi, want momenteel zijn er zo’n 30.000 vogels op het eiland. Het aantal varieert omdat het grotendeels trekvogels zijn.
De zwarte sterns nestelen in de bomen en zijn not amused dat er mensen rondlopen. Ze vliegen dreigend over ons heen en lanceren zelfs hun ontlasting. Heel apart.
Ingang bos 
Zwarte sterns 
Sterns op bospad vlak voordat ze geërgerd opvliegen
Naast de sterns die rommelig in de bomen en struiken nestelen, is er hier een vogelsoort dat een hol graaft in de grond: de burrowing shearwaters, gravende pijlstormvogels. Ze graven lange gangen, wat niet heel praktisch is aangezien die gangen nogal eens de neiging hebben in te storten en de vogels te begraven. Om de gangen geen geweld aan te doen, mogen we het pad beslist niet verlaten.
We lopen via een omweggetje over het strand weer terug naar de boot. In een langgerekt lint geniet iedereen van de prachtige natuur. We zijn dan wel groep clownsvis, maar er is natuurlijk absoluut geen sprake van enig groepsgevoel.
Strandwandeling 
Plaatje
Tijdens de terugtocht naar de Reef Empress bekijken we het Great Barrier Reef via de glazen bodem van de glasbodemboot.
We varen vlak boven het koraal en zien weer honderden vissen. Het snorkelen was mooier, maar dit is ook fascinerend. En we zien een extraatje: grote zeeschildpadden die zich laten groomen op ‘bommies’. Een bommie is een stuk zacht koraal waar poetsvisjes wonen. De schildpad vlijt zich genietend op het koraal en laat de visjes alle parasieten en andere ongerechtigheden afknabbelen.
Koraal 
Vissen 
Seaturtle in open zee
De terugtocht met de grote catamaran duurt weer twee uur, maar dit keer is de zee kalm en wordt er alleen gegeten (afternoon tea met muffins), niet gespuugd.
Vandaag gereden: 33km
