Paaszondag start met een zonnetje. Fijn voor onze buren, want hoewel ze hun tenten hebben opgeslagen onder een overkapping en een overdekte route naar de kofferbak van de auto hebben gebouwd, hangen hun kleren vochtig en modderig over het hek.
Zon 
Natte buren 
Paasontbijt met versierde eitjes
De reisgids van Lonely Planet wijst een ster toe aan de Hearthfire Bakery in Bellingen; vooral the macadamia fruit loaf moeten we proberen, schijnt. Maar de faam van dit loaf is zo groot, dat als we op deze Paaszondag om een uur of tien om een exemplaar vragen, het al is uitverkocht. Komt allemaal door Lonely Planet, zegt de verkoopster stralend. Terwijl we samen overleggen wat de dán nemen, spreekt Machteld ons aan, Maxie hier in Australië.
Ze woont al vijfentwintig jaar in Australië, vanwege de liefde. Voor een man. (Allerlei soorten liefde worden in deze streek nogal openlijk omarmd, dus je kunt niet standaard van een heteroliefde uitgaan. Heeft wel iets verfrissends.)
Zo’n zeven jaar geleden heeft ze mede aan de wieg gestaan van deze bakkerij, en ze heeft geen idee wie hun het plezier heeft gedaan om in de Lonely Planet figureren. Maar ze is er erg blij mee, want het legt de bakkerij bepaald geen windeieren. Zeker in deze extreem drukke paasvakantie blijft de kassa vrolijk rinkelen.
Op weg naar onze tussenstop Port Macquarie rijden we over een vrijwel verlaten Highway; eindelijk hebben we profijt van deze paasvakantie, op de ochtend van Eerste Paasdag gaan mensen blijkbaar de weg niet op.
In Port Macquarie kunnen we de camper makkelijk kwijt langs de weg en bezoeken we het Glasshouse, een cultureel centrum, theater en museum ineen. Vooral de expositie van grote digitale foto’s vinden we indrukwekkend.
Een van de foto’s is van de Aboriginal kunstenares Dianne Jones. Zij verbeeldt witte parlementsleden met uiteenlopende lichaamstaal die beslissingen nemen over Aboriginals. En pas op het tweede gezicht zagen we dat zij zelf alle verveelde, opgewonden, geïnspireerde, vermoeide, boze, kauwgomkauwende en slapende mensen (vooral mannen) uitbeeldt.
Port Macquarie ligt aan de monding van de Hastings River. Veel water dus, van zowel rivier als zee, met een levendige boulevard langs de rivier en een wat ruiger wandelpad langs de kust, hoog boven de diverse stranden. Er wordt veel in zee gezwommen, vooral tussen de vlaggen natuurlijk.
Boulevard langs de rivier 
Rechts mag je stenen beschilderen 
Parkeren langs zee 
Je zal maar zo’n stadsstrand hebben
Aan de rand van de stad nemen we een kijkje bij het Koala Hospital, waar zieke en gewonde koala’s worden opgelapt zodat ze weer in het wild kunnen worden vrijgelaten. Niet alle koala’s zijn in staat weer van hun vrijheid te genieten vanwege te serieuze handicaps. Die mogen blijven.
Pasen dus druk 
Deze mist een pootje 
De zesjarige Ocean Summer is blind door hersenletsel na een aanrijding
Vlakbij het Koala Hospital staat het Roto House uit 1891, een typisch voorbeeld van Australische architectuur en vakmanschap uit die periode. De golfplaten op het dak zijn tijdens de recente restauratie vernieuwd, maar wel naar origineel voorbeeld. In Australië wordt golfplaat al sinds 1850 gebruikt als dakbedekking.
We kunnen er helaas niet naar binnen, want de vrijwiligers hebben vrij in verband met Pasen, maar ook alleen van buiten is het bijzonder fraai.
Roto House 
Veranda’s rondom houden het huis koel
We overnachten op Brecken-Ridge Farm iets buiten Wauchope, waar Barry en Shirley zowel een veeboerderij runnen als gasten ontvangen in cabins en op camperplaatsen. Het is een heerlijk vredige plek, pal langs de spoorlijn Brisbane – Sydney, waar per dag twee passagierstreinen langskomen. (Australië is niet echt een treinenland, vliegen is een meer gebruikte manier van OV.)
Barry en Shirley zijn allebei schatten en ontzettende ouwehoeren, en hun camping is groen, rustig en een verademing na de Showground in Bellingen. Maar misschien is dat ook te danken aan de droogte waar ze hier mee te kampen hebben, we soppen niet weg in 5 cm water. Waarom hebben we niet wat van die regen meegenomen, vraagt Barry half grappend. Half, want door droogte is het gras niet te vreten voor de koeien en heeft hij ook al geen wintervoorraad hooi kunnen aanleggen.
Maar toch, als het zo droog is, waarom is het gras dan zo groen? Dat blijkt de volgende ochtend: vanwege de hoge luchtvochtigheid van de afgelopen nacht is alles zeiknat. Wéér soppend naar de douche. Het gras vaart er wel bij. Daarom was Barry gisteren aan het maaien: de koeien lusten het verse nachtgras wel, maar na een paar dagen vinden ze het vies. Zoiets.
Vandaag gereden: 174 km
