Kusten en kangoeroes in Victoria

Op 1 mei 2019 om half acht ’s ochtends stappen we in de auto bij de toekomstige president van Zuid-Soedan die zo vriendelijk is om ons naar het vliegveld van Sydney te rijden.

President? Het gaat hier weer om een taxichauffeur met een Verhaal. Hij rijdt nu in een auto waarmee hij zowel Uber- als Ola-ritten maakt (voor ons is het vandaag Ola, deze nieuwe taxi-app probeert met grote kortingen voet aan de grond te krijgen in Sydney). Chauffeur David moet zijn gezin met vier kinderen onderhouden, vandaar de taxidiensten, maar binnenkort komt daar verandering in. Hij is vluchteling, en heeft verschillende studies gevolgd, “arts and law”; arts om Australië en de westerse cultuur te leren kennen en law om geld te verdienen. Want als hij als jurist in het corrupte Zuid-Soedan een conflict over tien miljoen dollar tussen twee corrupte bedrijven kan oplossen, krijgt hij een fee van 10%, is dus een miljoen. Tegen de tijd dat hij voldoende heeft verdiend keert hij met zijn gezin definitief terug naar Zuid-Soedan om de politiek in te gaan en dan is het een kwestie van tijd voor hij op zijn minst minister of premier wordt. Maar waarschijnlijk president.

Maar vooralsnog vervoert David ons bedreven door de ochtendspits en we arriveren ruim op tijd op het vliegveld voor onze binnenlandse vlucht naar Melbourne.

We moeten zelf de ruimbagage labelen en op een lopende band zetten, dus we zijn blij dat we die tijd hebben, het is toch even uitvinden hoe alles werkt. Je moet uiteraard door de security met je handbagage, maar je mag op binnenlandse vluchten gewoon je flesje water meenemen.

De vlucht hebben we vanuit Nederland al geboekt bij Jetstar, de prijsvechter die onder Qantas hangt, en ook de huurauto hebben voor vertrek geregeld. Als je op het laatste moment huurt schijnt het duurder te zijn, en we hebben nu een zeer betaalbaar exemplaar: een bijna nieuwe Mitsubishi asx voor vijf dagen voor omgerekend 205 euro inclusief afkoop eigen risico. De verhuurder zit voor die prijs dan niet op het vliegveld, maar er een paar kilometer vandaan. Geeft niet, er rijdt een gratis shuttle.

Dit laatste gedeelte van de reis besteden we aan familiebezoek in Anglesea, een plaatsje aan de zuidkust van Victoria waar de beroemde Great Ocean Road doorheen loopt. Het is een tijd voor catching up, wandelingen en uitstapjes. Ook zoon Maarten komt een paar dagen langs.

Anglesea is omringd door beschermd natuurgebied, waardoor het plaatsje niet kan groeien. Misschien jammer voor mensen die er willen wonen of er een vakantiehuis willen kopen, maar áls je er eenmaal een huis hebt of met vakantie gaat, is het een heerlijke plek.

Het strand is op loopafstand, dus we wandelen wat af.

En gelukkig schijnt ook zo nu en dan de zon!

Op Aswoensdag 1983 (16 februari) is Anglesea bijna helemaal platgebrand door enorme bushfires. Alle inwoners vluchtten naar het strand; het moet er erg druk geweest zijn. Zeker toen ook dieren zich bij de mensen voegden – waarbij kangoeroes natuurlijk welkom waren, maar op een gegeven moment gleden ook slangen het strand op…

Om nooit meer zo’n ramp mee te hoeven maken, is de overheid nu alerter op brandgevaarlijke situaties. De in 2015 gesloten open bruinkoolmijn wordt bedekt met zand, zodat de bodem niet makkelijk in brand kan vliegen bij een bosbrand. De immense kuil is nog in afwachting van een mooie en duurzame bestemming. En Coogoorah Reserve, langs de Anglesea River, is aangelegd als recreatiegebied maar vooral als natte buffer ten noorden van de bebouwing. Waar eens een bijna onblusbare veenbrand woedde, kun je nu wandelen en spelen.

Anglesea is een populaire badplaats, maar er is nog een attractie: de kangoeroes op de golfbaan. Kangoeroes eten gras, en laat er nou op een golfbaan altijd frisgroen, goed onderhouden gras voorhanden zijn.

De golfers en kangoeroes leven in betrekkelijke harmonie. De golfers zijn vooral overdag actief, en de kangoeroes in de schemering en ’s nachts. Er is wel onlangs een groot hek geplaatst tussen de doorgaande weg en de golfbaan. Dat is niet om de kangoeroes te weren, maar de Chinese toeristen die onbekommerd de banen opliepen om kangoeroes te fotograferen.

Als we na een etentje in het restaurant (met uitzicht op de kangoeroes) terug naar huis lopen, zien we de kangoeroes onder het hek doorkruipen. Die laten zich niet kisten.

Great Ocean Road

Als je een logeeradres hebt op 200 m van de Great Ocean Road, dan moet je hem toch een stukje rijden. We kunnen niet naar de Twelve Apostles, dat is te ver voor een dagtocht, maar ook dichterbij is er van alles te zien.

De 241 km lange Great Ocean Road slingert mee met de kustlijn en verbindt zodoende alle kustplaatsen tussen Torquay en Warrnambool met elkaar. Het is een fantastische weg: mooi om te rijden, met talloze uitzichtpunten en strandtoegangen. Ooit begonnen als werkverschaffingsproject voor soldaten die terugkwamen uit de Eerste Wereldoorlog, is de weg nu uitgegroeid tot een toeristische attractie van formaat.

Vlakbij Anglesea ligt Aireys Inlet, waar we de Split Point Lighthouse van dichtbij bekijken. Maarten was ooit groot fan van de tv-serie Round the Twist, die hier tussen 1990 en 2001 is opgenomen. Het gezin Twist woonde in de vuurtoren, maar dat was, zien we nu, toch echt nep. Het is hier niet groot genoeg om te wonen. Er is ook een mooi uitzichtpunt, Eagle Rock Lookout, waarvandaan je niet alleen de Eagle Rock kunt zien, maar ook de achtertuinen van de huizen aan Federal Street.

Op weg naar Cape Otway komen we door een stukje National Park waar we eindelijk onze eerste wilde koala zien. Gelukkig, net op tijd.

Cape Otway Lighthouse uit 1848 is de oudste nog bestaande vuurtoren van Australië (record). De toren zelf is niet zo hoog, maar met de klif erbij steekt hij toch maar mooi 90 m boven de zee uit. Je kunt hem beklimmen en boven van de wind en het uitzicht genieten.

Een dagtochtje over een weg, heen-en-weer, is natuurlijk te gek voor woorden voor een stelletje min of meer doorgewinterde camperaars. Volgende keer moeten we de Great Ocean Road toch echt met een camper te lijf – hij is er voor gemaakt. Maar voor nu houden we het hierbij. Morgen weer naar huis.

5 gedachten over “Kusten en kangoeroes in Victoria

  1. De 10 cm grote spin in de badkamer was een “huntsman”. Hij ziet er gevaarlijker uit dan hij is, niet erg giftig. Wij vragen ons nog steeds af hoe hij in ons huis gekomen is.

    • Zou hij niet door de deur naar binnengeglipt kunnen zijn? Door de ramen kan niet, vanwege de horren, en spleten en kieren zijn er niet. En hij was te groot voor de afvoer of ventilator in de badkamer.

  2. Prachtig, de foto van de vuurtoren en jullie zijn er in geklommen,zo te zien aan de foto van Martijn die het uitzicht bewondert.
    Ook vind ik de foto van de vrolijke springer op handen aan het strand een vrijheidsplaatje, Hoi!
    Wat ik zie aan de foto’s is heel veel wijde blauwe hemelluchten, ook bij de foto van de Great Ocean Road. Leuk dat jullie zoveel kangoeroes hebben gezien en fijn dat jullie zo’n prachtig logeeradres hadden bij Rudi en Frances.
    Het zijn wel hele afstanden die jullie rijden hoor.
    Marijke

    • Dank! Die jongen op de vuurtoren is Maarten, niet Martijn. Hij mocht willen dat-ie zoveel haar had, haha. De afstanden zijn inderdaad flink; groot land, Australië – Nederland past er 180 keer in.

Laat een antwoord achter aan Rudi Overmars Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *