Goede verhalen verdwijnen niet, ze wachten alleen om opnieuw verteld te worden

Vandaag bezoeken we een museum annex bezoekerscentrum met de veelbelovende naam ‘The Whithorn Story’; dan weet je dat ze wat te vertellen hebben.

Maar eerst verkennen we nog snel onze camping Solway View, want de continue regen heeft zich getransformeerd tot afwisselend buien en zon. Machtig mooie camping dit, hier kun je goed wat langer verblijven.

Op weg naar Whithorn door het wonderschone Schotse landschap:

Whithorn

Het plaatsje Whithorn kent een lange en turbulente geschiedenis, en het leuke is dat de bewoners daar heel trots op zijn. Het dorp is langgerekt en de brede hoofdstraat zou de vorm van een vis hebben.

Het kleine museum is ook bezoekerscentrum en tearoom en toont plaatselijke vondsten uit de IJzertijd. Ook de vierde-eeuwse Keltische bisschop Ninian krijgt aandacht. Vierde eeuw – toen waren de Romeinen er nog.

Het allermooist in Whithorn vinden wij de replica van een ‘round house’ uit de IJzertijd. Volgens gids Tom, die als amateur-archeoloog al jaren meegraaft aan de opgravingen in deze streek en ook meegebouwd heeft aan het huis, is het een zeer getrouwe imitatie van een dergelijk gebouw dat in de buurt is opgegraven. “We hoefden niet te raden, we wisten precies wat we deden.” Alles klopt op de deuvel nauwkeurig.

Het huis is 8 m hoog en heeft een doorsnede van 13 m. Er kon een extended family van zo’n vijfentwintig mensen in wonen, en zelfs vee had een eigen plekje wanneer dat nodig was. “Bijvoorbeeld als er tijdelijk buiten iets te veel wolven rondzwierven.”

Tom is een verhalenverteller, daar zijn de stories waar we op wachtten. Beeldend verhaalt hij waarom de eikenhouten deur zo groot en degelijk is: prestige. Waarom die oude IJzertijders prachtige geweven kleurige kleding droegen, met sieraden voor de vrouwen en hakbijlen in de gordel voor mannen: prestige.

Hij legt en passant uit waar het concept van een gulden vlies vandaan komt: het was een manier van goud winnen. Je legt een schapenvacht in een beek waar gouddeeltjes door stromen en na verloop van tijd blijven flinters goud in de vacht kleven: voilà!

Logan Botanic Garden

De weg langs Monreith Bay is adembenemend mooi: groene velden, slingerende natuurstenen muurtjes, koeien, schapen en een prachtige kustlijn.

Hier in het zuidwesten profiteert Schotland van een warme golfstroom. Het klimaat is zacht en met wat trucjes, zoals hoge muren, zijn er in de botanische tuin van Logan subtropische microklimaatjes gerealiseerd. Voor een tuin op deze breedtegraad zijn de planten-uit-warme-landen indrukwekkend.

We wandelen over de kronkelende paden tussen de grote en gezonde planten en socializen wat met de koi-karpers die aan komen zwemmen als ze je zien.

Mull of Galloway

Een mull is een afgeronde berg of ronde kaap in het Schots. Je hebt natuurlijk de Mull of Kintyre, beroemd geworden door het liedje van Paul McCartney, maar er is er nog een: Mull of Galloway. Deze mull is het zuidelijkste puntje van Schotland, en er staat een mooie vuurtoren die je in het weekend kunt bezoeken. Helaas, het is woendag vandaag. Onderweg maken we nog een fotostopje bij Port Logan, met uitzicht op de Ierse Zee.

De weg naar de vuurtoren is heel mooi en heel smal. Gelukkig zijn er in deze single track road voldoende uitwijkplaatsen om elkaar te kunnen kruisen. Voordeel van een camper: tegenliggers zien je van verre aankomen en schieten meteen opzij. Wij gebruiken de passing places eigenlijk alleen om (snelle) achteropkomende auto’s te laten passeren.

Ook al kunnen we de vuurtoren niet in, van buiten is-ie ook heel schilderachtig. We struinen wat rond op de mull, maar het waait bijzonder hard en we durven niet te dicht bij de randen van de kliffen te komen.

De vuurtoren stamt uit 1830, is 26 meter hoog en staat 99 m boven zeeniveau. De toren is ontworpen door Robert Stevenson, de opa van de beroemde Schotse  schrijver Robert Louis Stevenson. Het verhaal gaat dat bezoekjes aan de afgelegen vuurtorens die door zijn opa waren ontworpen, Robert Louis hebben geïnspireerd om de boeken Schateiland en Ontvoerd te schrijven

Als we naar onze camping van vandaag rijden zien we hoe het ook kan: in Schotland mag je wildkamperen zolang je je goed gedraagt en niemand hindert.

Maar op de New England Bay Caravan and Motorhome Club Site worden we hartelijk ontvangen en hebben we ook een mooie plek.

Vandaag gereden: 164 km

 

 

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *