Van vliegramp naar bootreis

De boot van Newcastle naar IJmuiden vertrekt vanmiddag om een uur of vijf, dus we hebben vandaag nog tijd. Voor Lockerbie bijvoorbeeld. Lockerbie is op zich een tamelijk onopvallend plattelandsplaatsje (ca. 4000 inw.) zoals er wel meer zijn in Schotland, maar er is één gebeurtenis die zo’n grote stempel op het dorp heeft gedrukt, dat de naam Lockerbie hiermee voor altijd verbonden zal blijven: de vliegramp van 21 december 1988, veroorzaakt door Libische terroristen. 

Op die woensdag voor kerstmis vloog een Boeing 747 van Pan Am met 259 mensen aan boord van Frankfurt naar New York. Veel van de passagiers waren Amerikanen die voor de feestdagen naar huis gingen, onder wie 35 studenten. Na een tussenlanding in London was het vliegtuig in een half uur tot een hoogte van 9.400 meter gestegen toen een bom afging in het bagageruim. Het vliegtuig spatte uit elkaar en de brokstukken en brandende kerosine veroorzaakten een chaos in Lockerbie, waar naast de 259 passagiers en bemanningsleden nog eens elf mensen omkwamen.

In het hedendaagse Lockerbie is niets meer te zien van de ramp, alles is herbouwd. We bezoeken eerst de plaatselijke Tesco voor we gaan herdenken.

Op de begraafplaats aan de rand van het dorp is een klein bezoekerscentrum ingericht dat in eerste instantie nogal sober oogt, maar daardoor juist des te aangrijpender is. Er ligt bijvoorbeeld een boek waarin elk slachtoffer een pagina heeft. Al die mensen, al die levens… Een studente van begin twintig had met veel zorg kerstcadeautjes voor haar familie gekocht. Een van die cadeautjes, een theepot, heeft wonder boven wonder de ramp doorstaan. Haar jongere zusje gebruikt die theepot nu nog dagelijks.

Op de begraafplaats zelf is een herdenkingsplek aangelegd.

We zorgen dat we tegen drieën in de haven van Newcastle zijn, ruim op tijd voor vertrek van de DFDS-ferry, de King Seaways. Op aanwijzingen van de bemanning parkeren we de camper op een van de autodekken en gaan naar onze hut. Dit keer hebben we een tweepersoonshut met een stapelbed. Het bovenste bed is nog best hoog en ik voel me behoorlijk stoer dat ik er zonder ladder (want die is er niet) op kan klimmen.

We drinken een biertje in een van de bars en eten stiekem van de pinda’s die we hebben meegesmokkeld – je mag eigenlijk geen zelf meegebrachte etenswaren nuttigen op de boot.

Op de heenreis aten we à la carte in de North Sea Bistro, maar nu hebben we gereserveerd in de Explorer’s Kitchen, waar je onbeperkt kunt genieten van internationale buffetten. Je kunt de buffetmaaltijd van tevoren boeken en betalen, dat is goedkoper dan wanneer je ter plekke beslist wat je wilt. Bovendien ben je dan ook verzekerd van een plekje in het tijdslot dat je wenst. We zijn meer buffetmensen dan bistro-ers blijkt, want dit vinden we veel prettiger. Er is een ruime keus aan lekker en vers eten, ook vegetarisch, en natuurlijk eten we te veel.

Er is van alles te doen aan boord, maar we houden het bij een avondwandelingetje over de verschillende dekken die toegankelijk zijn voor passagiers.

Weer naar het vasteland

De zee is kalm en we hebben heerlijk geslapen en vooral gedoucht. Na een paar dagen douchen in de minidouche van de camper waardeer je normale formaten (en een normale waterdruk) des te meer. Het ontbijtbuffet kan zich meten met het buffet van gisteravond, maar dit keer beheersen we ons en houden we maat. Geen vettigheid, wel fruit en muesli.

In IJmuiden zijn we zo ongeveer de laatsten die van boord gaan. De camper staat achter een autodek dat naar beneden gezakt is, dus we kunnen er niet uit. Pas als alle auto’s weg zijn gaat het dek omhoog. Gelukkig is wachten in een camper niet erg.

We zijn vlot door de douane in IJmuiden (geen rijen meer immers) en rijden de laatste kilometers naar huis.

Zondag 15 september gereden: 288 km

Maandag 16 september gereden: 72 km

 

4 gedachten over “Van vliegramp naar bootreis

  1. Ha M&M,
    ik wist van Lockerbie, maar zoals jullie het nu beschrijven komt het heel dichtbij en voel je het
    verdriet en de ontzetting van de mensen die het meemaakten.
    De foto’s van de herdenking zijn heel fijn.
    Jullie hebben een heel prettige en smakelijke overtocht gehad, lang wachten om weg te kunnen
    rijden maar dan de meevaller van snel door de douane kunnen gaan.
    Groetjes Marijke

  2. Wat een ontzettend leuk en leesbaar verslag van jullie reis! Weliswaar post-COVID, maar we gaan in Oktober met de camper (en Labrador Moos) naar Schotland, ik denk zomaar dat we een groot deel van jullie reis gaan volgen!

    Bedankt voor de tips!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *