San Francisco: Alcatraz heen én weer

Vanaf pier 1, de aanlegsteiger van onze veerboot, naar pier 33, het vertrekpunt van de boot naar Alcatraz, is een flink eind, dus nemen we de tram. Een wagen uit 1912 dit keer, en nu kunnen we zitten. Gevangeniseiland Alcatraz is een populaire attractie, en daarom hebben we de kaartjes al een week of zes geleden online besteld. Alles gaat soepel, en we stappen aan boord van de Alcatraz Flyer.

Van 1934 tot 1963 was op het rotseilandje dat zo’n twee mijl varen vanaf San Francisco in de baai ligt, een beroemde/beruchte gevangenis gevestigd. Daarvoor zat er een garnizoen van het leger. De militairen hebben ooit aarde en planten naar Alcatraz gebracht, dus de oorspronkelijke kale rots is nu prachtig groen, en er zijn zelfs tuinen, die vroeger door de gevangenen, maar nu door vrijwilligers worden onderhouden.

Samen met honderden andere bezoekers volgen we de audiotour, die van ons is zelfs in het Nederlands. Het is goed gedaan, je krijgt een aardig beeld van het leven van de gevangenen en hun bewakers. Er wordt wel erg de nadruk gelegd op hoe naar en zwaar het voor de gevangenen was – tja, ze zaten er niet voor een verkeersovertreding. Maar dat soms aan familie werd verteld dat ze overleden waren, zodat ze zich echt totaal alleen voelden, was natuurlijk onnodig wreed. En dat ze met bepaalde wind de bewoners van San Francisco konden horen feestvieren en lachen was ook nogal zuur. De beroemdste gevangene was maffiabaas Al Capone, die er arriveerde als een gevaarlijk straatvechterstype, maar volkomen seniel eindigde omdat zijn hersenen door syfilis werden aangetast.

In 1962 is er de ‘Great Escape’ geweest, waarbij drie gevangenen na ruim een half jaar voorbereiden wisten te ontsnappen via de ventilatiekanalen. Zij zijn de enigen die het ooit gelukt is weg te komen. Ze hadden met lepels en ander zelf geknutseld gereedschap grote gaten achter hun ventilatieroosters uitgebikt. Om te zorgen dat hun verdwijning zo laat mogelijk werd ontdekt, hadden ze met dummy-hoofden van een soort papier maché gesuggereerd dat ze nog lagen te slapen. Die hoofden liggen er nog, en zien er bepaald griezelig uit.

Met een zelfgemaakt vlot van regenjassen zouden ze van het eiland zijn weggevaren. Zwemmen vanaf Alcatraz staat door het koude water en hevige stroming gelijk aan zelfmoord. De regenjasconstructie is teruggevonden, maar van de drie mannen is nooit meer iets vernomen. Er wordt aangenomen dat ze zijn verdronken, maar niemand weet het zeker – wat natuurlijk heerlijk voer is voor de meest wilde speculaties. In 1979 is de ontsnapping verfilmd in ‘Escape from Alcatraz’, met Clint Eastwood in de hoofdrol.

Nadat de boot ons heeft teruggebracht naar pier 33 slenteren we genietend van zon, water en honderdduizend souvenirwinkeltjes en eettentjes (jaa, eindelijk koop ik mijn hot dog!) over Fisherman’s Warf naar pier 39, waar San Francisco’s beroemde zeeleeuwen wonen. Ze maken grappige geluiden, stinken behoorlijk, en maken iedereen blij met hun aanwezigheid.

We varen bijtijds weer terug naar Larkspur, dit keer gaat de boot heel hard zodat we in 35 minuten over zijn en we dus tien minuten extra hebben om de camper inleverklaar te maken. Morgenochtend om uiterlijk half elf moeten we bij Road Bear zijn, en daarvoor moeten we door de ochtendspits, dus we plannen ons vertrek vroeg. We pakken de koffers in, poetsen de camper van binnen en eten de koelkast leeg. En als je van alles een aparte gang maakt, lijkt het net een soort eclectisch menu waarover is nagedacht, in plaats van een raar mengelmoesje.