Nooit gedacht dat we naar zo’n strand zouden gaan

Een kilometer of vier van Vassiliki ligt het paradijselijke strand Agiofili. De beste manier om er te komen is per boot, een tochtje van nog geen kwartier. De bootdienst heet Agiolofili Boat, een naam die aan duidelijkheid niets te wensen overlaat.

We nemen de eerste boot, die van 10.00 uur. De kaartverkoopster heeft een tafeltje op de kade gezet en zit onder een parasol met de hand kaartjes uit te schrijven (6 euro voor een retourtje), heel ontspannen en retro.

Agiofili Beach is bijna niet te geloven zo mooi. Een wit grindstrand met nog lege ligbedden en ingeklapte parasols heet ons welkom. Het lijkt een zeer zwaar bewerkt plaatje uit een reisgids of uit foute reclames (de wereld van Peter Stuyvesant? Zegt iemand dat nog wat?). Zo’n strand waar andere mensen heengaan, maar dat je zelf nooit van zijn leven kan vinden. Zo’n strand dus – daar zijn wij gewoon!

De huur van twee ligbedden en een parasol bedraagt 10 euro voor de hele dag, en aangezien we van plan zijn niet te lang te blijven (te veel zon, risico huidkanker enzo) installeren we ons onder ons eigen parasolletje.

Het is niet helemáál een paradijs, want het grind ligt eigenlijk niet zo comfortabel, en het water is vrij fris, een graad of 20. Maar het is zoeken hoor, naar minpunten. De inmiddels niet meer zo nieuwe waterschoentjes zijn trouwens weer onmisbaar.

De boot terug is vrijwel leeg, iedereen blijft nog graag uren op het strand.

In de middag zwemmen we ook nog even in de zee vlakbij de camping, maar hoewel het in feite dezelfde zee is, is de ervaring een stuk minder paradijselijk.

’s Avonds weten het geanimeerde stadje en de bruisende boulevard ons weer te verleiden. Laten we iets eenvoudigs bestellen, zeggen we tegen elkaar. Sla en een pita gyros. Maar wie houd je dan voor de gek? Het is gewoon uit eten hoor!

Vlak na zonsondergang lopen we via de winkelstraatjes weer terug naar de camping.