Zo’n schip, daar kunnen we wel aan wennen. Reizen terwijl je lekker slaapt, douchen terwijl je reist, en kiezen uit een uitgebreid ontbijtbuffet dat je niet zelf hebt hoeven klaarmaken. We eten dit keer niet zoveel en praten het zodoende voor onszelf goed dat we ieder een verrukkelijk Scandinavisch kaneelbroodje meepikken, voor straks.
Als we aanmeren in Kristiansand zien we vanaf het schip een camper staan. De onze? We bellen met Frederick, onze contactpersoon bij Campr, en ja: daar staat onze camper voor de komende week.
Een camper huren bij Campr
Campr is het Noorse platform voor particuliere verhuurders van campers en caravans, vergelijkbaar met Goboony in Nederland. Je kunt als huurder contact opnemen met de verhuurder – gelukkig spreken Noren over het algemeen goed Engels – en afspreken hoe en waar de overdracht van de camper is. Binnenkort komt er een app die het contact nog eenvoudiger maakt, maar die is er nu nog niet.
In ons geval heeft Frederick de camper naar de haven gereden, maar je zou ook kunnen overeenkomen om met een taxi of trein naar een andere plaats te gaan; zowel station als taxistandplaats zijn in de haven van Kristiansand op loopafstand, zelfs met bagage. Campr werkt samen met Ferda, een van de grootste dealers van campers en caravans in Noorwegen. Ferda heeft vestigingen in het hele land, en als er iets is met je camper, kun je op Ferda terugvallen.
Kristiansand is een betrekkelijk kleine, overzichtelijke stad met dito haven, het centrum is op loopafstand van de kade en ook de camper staat dichtbij. Frederick legt ons de camper uit, een Dethleffs Trend van een paar jaar oud met nog geen 25.000 kilometer op de teller. We hebben in verschillende campers gereden, maar deze heeft een paar snufjes die we niet kennen, zoals een gasdetector die allerlei soorten gas herkent – “maar kijk uit als je je schoenen uitdoet dicht bij de sensor, hij kan aanslaan op voeten”, waarschuwt Frederick. Geen grap. En typisch Scandinavisch: zodra je aan de netstroom staat, gaat de vloerverwarming aan. Je kan dit natuurlijk uitzetten, maar het lijkt ons wel lekker.
Snelle sightseeing Kristiansand
We parkeren de camper op de openbare parkeerplaats bij het station en gaan nog even de stad in, want we hoeven vandaag niet ver te rijden. In Kristiansand zien we veel Nederlanders van de ferry, allemaal mensen die de minicruise doen: nachtje varen, aantal uur aan land, en weer nachtje varen terug. Ben je toch in Noorwegen geweest. Er is veel te doen en te zien in Kristiansand, er is zelfs een stadsstrand met palmbomen. Maar dat is nu te ver voor ons.
We doen wat boodschappen in de Extra, kopen een kaart van Zuid-Noorwegen in een boekwinkel – die later onmisbaar zal blijken te zijn – en pinnen contanten. Noren betalen alles met pasjes en telefoon, maar het eigen Noorse betaalsysteem VIPPS is niet toegankelijk voor ons, dus die paar honderd kronen zijn voor de zekerheid.
Eerste camperplaats: Slettene Hage
Onderweg naar Slettene Hage, onze Nortripbestemming van vandaag, doen we nog de grote boodschappen in een Meny-supermarkt. De groente- en fruitafdeling is kleiner dan in Nederland, de chipsafdeling groter, en alcoholhoudende dranken zijn verkrijgbaar tot 4,7 procent. Voor iets sterkers moet je naar de Vinmonopolet, een winkelketen van de overheid.
Als we verder rijden naar Slettene Hage zien we onze eerste Noorse rode houten huizen. Maar ook veel grijze, gele, witte en een enkele groene. Het gebied is bergachtig met veel bossen en een rivier die af en toe verbreedt tot een meer. Werkelijk sprookjesachtig mooi.
Aan een van die meren hebben onze Nortriphosts hun bedrijf. We zijn hier wel in Noorwegen, dus dat meer is een fjord; Herefossfjorden. Slettene Hage is een biologische boerderij met ook een plantjesmarkt, moestuin, rondscharrelend pluimvee en geiten. In het café kun je heerlijk eten en drinken, alles is van eigen teelt of dicht uit de buurt.
We worden hartelijk ontvangen door Gunn Elisabeth Slettene (het is dus een achternaam, en hage staat voor tuin) en haar man Geir Heigland. Ze wonen met hun volwassen zoon en zijn gezin in een groot huis bij de oude boerderij van Gunn Elisabeths familie. Vroeger leefden de meeste Noren in een zelfvoorzienende boerderij, waarbij kunstnijverheid voor wat extra inkomsten zorgde. In deze omgeving zie je bijvoorbeeld veel houtsnijwerk.
Gunn Elisabeth is van huis uit onderwijzeres en bloemiste, maar ze is gegrepen door biologische teelt en produceert nu haar eigen producten zonder grote grove landbouwmachines en haalt per vierkante meter een zeer respectabele opbrengst. Alles grijpt in elkaar: de eenden eten de slakken; de poezen worden overdag binnengehouden zodat ze niet op vogeltjes kunnen jagen en ’s nachts zijn ze buiten om de muizen- en rattenpopulatie onder controle te houden; en de geiten grazen langs de oevers van het meer zodat er geen bomen en struiken groeien en er gewatersport kan worden.
Ed Sheeran de geit
De geiten zijn een verhaal apart. Om te beginnen heeft Gunn Elisabeth ze allemaal vernoemd naar roodharigen: Pippi (Langkous), Miranda (van Seks and the City), Ed (Sheeran) en nog wat beroemde Noren en een enkele trol.
Ze dragen een halsband met wat op het eerste gezicht een klassieke bel lijkt, maar een elektronische tracker blijkt te zijn: Nofence. De eigenaar bepaalt via een app waar de virtuele grens ligt tot waar de geiten mogen komen. Wanneer ze de ‘omheining’ naderen, klinkt er een geluidssignaal uit de tracker en weten ze dat ze terug moeten. Anders krijgen ze een schokje vanuit hun halsband. De geiten weten precies hoelang de piep mag duren en eten vrolijk en haastig gras en bladeren net buiten hun toegekende terrein.
Geiten melken? Eerlijk delen
De geiten worden momenteel niet gemolken, maar Gunn Elisabeth is dat wel van plan. Daarvoor hoeft ze de jonkies niet van de moeders te scheiden, zegt ze. “Geiten geven genoeg melk om te delen. ’s Nachts houd je de jongen en de moeders apart, dan melk je in de ochtend de geiten en mogen de lammetjes de rest van de dag bij hun moeder drinken. Zo kun je het ook bij koeien doen, gewoon delen.”
Hagen Café in de kas
In het café-restaurant en de winkel verwerken en verkopen Gunn Elisabeth en Geir producten van eigen teelt. We zijn vooral gecharmeerd van het typisch Scandinavische ontwerp van de kas: een stevig houten frame en plexiglazen wanden bieden zowel een lekker sfeertje als weerstand tegen storm en sneeuw.
Ze merken het altijd als de ferry van HNL is gearriveerd: een paar uur later rijden er opvallend veel Nederlandse auto’s en campers langs hun terrein. “En gelukkig zijn er altijd wel een aantal die stoppen om iets te eten en te drinken in ons café,” zegt Gunn Elisabeth tevreden. En dat dat eten verrukkelijk is, kunnen we beamen.
’s Avonds weigert de zon onder te gaan en mijmeren we nog wat op een bankje aan het water. De geitjes zijn nieuwsgierig en komen buurten en uiteindelijk gebruiken we de rollo’s om de zon buiten te sluiten.
Vandaag gereden: 61 kilometer
