Gunn Elisabeth had ons al gewaarschuwd: de hanen kraaien vroeg. “Hebben jullie oordopjes?” En inderdaad, om half vier kraait de eerste haan, maar het geluid valt mee. Dakluik dicht en verder slapen maar. En hanen houden ook een keer op met kraaien, dat is het goede nieuws. Bij het echte wakker worden struinen de geitjes rond de camper. Zo gezellig. We ontbijten met de eitjes van de kippen die op een paar meter afstand naar voer lopen te pikken.
We rijden richting Åmli, ons reisdoel van vandaag, over de Telemarkswegen, een prachtige weg. Wat is dit een fotogeniek land: we rijden langs schattige kerkjes, vrolijk gekleurde huizen, maken een koffiestop bij een klaterende rivier en genieten van verstilde meren, eindeloze bossen en verrassende watervallen.
Hillestad Galleri
Onderweg maken we een klein heen-en-weertje naar Hillestad – leuke tip van Gunn Elisabeth en Geir – waar een mooi kerkje staat, helaas op slot, en we een galerie bezoeken waar kunst van zowel plaatselijke kunstenaars wordt verkocht als huisvlijt uit de rest van de wereld.
Er zijn in deze streek veel gebouwen met een groendak, maar de galerie van Hillstad heeft de kunst van het groendak verheven tot bijna een bosdak. Er staan bomen op.
De boerderij van de familie Landsman
Vlak voor het plaatsje Åmli runnen Nederlanders Arno en Selma Landsman met hun drie zonen Åmli Gårdsmeieri, een boerderij met vijftig melkkoeien. Ze hebben één Nortripplaats voor een camper naast hun zelfbedieningswinkeltje en ze verhuren twee ecoblokhutten met groendaken aan de oever van de rivier achter op hun land.
Ze denken erover meer plekken voor campers in te richten want ook zij zien het aantal Nederlandse campers op de weg langs de boerderij toenemen. “Je merkt precies wanneer de boot is aangekomen.”
We kopen een pond boter, ijs, melk en karnemelk in het winkeltje en gebruiken daarvoor onze contante Noorse kronen, want op een andere manier kunnen we als buitenlanders hier niet betalen.
We krijgen water voor in de camper van Arno en oudste zoon Espen. Ze vertellen intussen over hun omzwervingen in Noorwegen en Nederland. Hier in het zuiden voelen ze zich het prettigst qua klimaat: niet zo koud als in het noordelijke binnenland, en niet zo nat als aan de kust. We vragen of ze de Max-serie Het Hoge Noorden kennen. “Jazeker”, beaamt Arno. “We hebben vlakbij Rob en Astrid gewoond, dat stel van die schapen.”
Koeien melken
We mogen bij het melken zijn en multitasker Arno vertelt honderduit. Terwijl hijzelf het meest gelukkig is als hij met de koeien werkt, bereidt Selma de zuivelproducten en houdt zich bezig met alle regelgeving, financiën en subsidies. “We zijn altijd hartstikke druk met onze vijftig koeien. Ik vraag me altijd af hoe boeren dat in Nederland doen, die hebben er soms wel tweehonderd.”
In Noorwegen kun je een boerderij runnen van deze omvang. “In Nederland moet alles hyperefficiënt, er wordt geproduceerd voor de wereld. Noorwegen produceert alleen voor zichzelf.” De melkprijs is wat hoger dan in Nederland, en Arno en Selma verkopen hun zuivelproducten onder meer in hun eigen winkeltje en via een aantal restaurants en landwinkels in de buurt – zoals Slettene Hage. Ook is er net een deal rond met een pannenkoekenfabriek. “Waarschijnlijk gaan we hun pannenkoeken en wafels ook in onze winkel verkopen”, verwacht Arno.
We koken ons eigen potje en eten het aan de picknicktafel tussen camper en winkel. Als toetje hebben we ijs van Selma, lekker.
Vandaag gereden: 80 kilometer
